European Union Prize for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe Award to nagroda ustanowiona przez Komisję Europejską i Fundację Miesa van der Rohe w celu uznania znaczenia wkładu europejskich architektów w rozwój nowych idei i technologii we współczesnym planowaniu urbanistycznym, przyznawana co dwa lata od 1987 r. za projekt ukończony w ciągu ostatnich dwóch lat. Tegoroczna krótka lista obejmuje pięć finałowych projektów architektonicznych oraz dwa wyróżnione projekty.
EUmies Awards 2024 Emerging finalists Branco del Rio
Wystawa EUmies Awards 2024 odbyła się w maju, a jej pierwszym przystankiem była La Casa de la Arquitectura de Madrid.
Wystawa obejmuje 362 nominowane prace, które tworzą imponującą kartografię najlepszej europejskiej architektury ostatnich dwóch lat. Obejmująca 38 krajów europejskich, 125 regionów i 240 lokalizacji, prace te znajdują się w wyjątkowych miejscach na północnej półkuli planety. Podążając za południkiem ziemskim, grupa prac tworzy mapę EUmies Awards 2024: od lodowego krajobrazu Grenlandii po subtropikalne pole bananowe na Wyspach Kanaryjskich.
Exhibition Architecture in action. Destruction and reconstruction in Ukraine
Prezentacja projektu koncepcyjnego RED CROSS MED CENTER. Wystawa towarzysząca Europejskiej Nagrodzie – Fundació Mies van der Rohe EU for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe Awards
European Union Prize for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe Award to jedna z najbardziej prestiżowych w Europie nagród współczesnej architektury.
14 maja w Barcelonie odbyła się prestiżowa ceremonia wręczenia Nagrod EU w dziedzinie Architektury Współczesnej – Mies van der Rohe Awards – najbardziej prestiżowej w Europie nagrody architektonicznej. Uroczystość zainaugurowała Tygodnie Architektury w Barcelonie, które potrwają do 28 czerwca.
Ważnym elementem wystawy była prezentacja koncepcji Red Cross Med Center autorstwa Aleksandra Janickiego której projekt i realizacja ma mieć miejsce w Ukrainie we współpracy z architektami z Ukrainy. Wystawa mieściła się w Pawilonie Wiktorii Eugenii obok wystawy Top-7 Europejskiej Nagrody Miesa van der Rohe. Tłumy zwiedzających swiadczą o dużym zainteresowaniu mieszkanców i gości Barcelony przyszłością architektury.
16 maja wzięli udział w dyskusji na temat architektury Ukrainy. Wystąpienia prelegentów wzbudziły duże zainteresowanie wśród hiszpańskich kolegów. Aleksander Baranowski w swoim wystąpieniu przedstawił cele i zadania
Narodowego Stowarzyszenia Architektów Ukrainy, okreslił możliwe kierunki wspólłpracy architektów Ukrainy i Europy. Jako przykład takiej współpracy przedstawiony został polsko-ukraiński projekt RedCross, dotyczący budowy ośrodków diagnostyczno-rehabilitacyjnych w różnych regionach Ukrainy.
W naszym wydarzeniu wzięli udział między innymi: Prezydent Miasta Krakowa Aleksander Miszalski, Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków mgr inż. arch. Katarzyna Urbańska, wicekonsul Ukrainy w Krakowie Valentyna Kuzmin, profesor Andrzej Jajszczyk z żoną, redaktorka Architektury i Biznesu Małgorzata Tomczak oraz architekci.
Alek Janicki + Franciszek Araszkiewicz
foto: Maja Van Drząszcz
PostMan – finisaż wystawy.
Poczta Główna KRK – niebawem pustostan zniknie. Ostatnie, alternatywne miejsce sztuki niezależnej w centrum Krakowa już niebawem będzie wspomnieniem, jak wiele innych. Co na to kandydaci na prezydentów?
Odbył się koncert Formacji HIQ w składzie rodzinnym: Maria Janicka i Alek Janicki oraz spotkanie z Prezydentem Miasta Krakowa Aleksandrem Miszalskim.
25 stycznia 2024 • 14:30 -16:30 • Scena 5 | Hol Dolny Sali Audytoryjnej Sesja tłumaczona symultanicznie
Tematyka
14.30-14.45 Zielone płuca miast Parki, place, skwery, ulice, ogrody na dachach… Potrzeby miast i ich mieszkańców. Plany i spektakularne projekty
14.45-15.00 Osiedle – raj utracony Jaka powinna być dobra architektura mieszkaniowa? Jak projektować osiedla dobre do życia i spędzania czasu. Dobre i złe przykłady
15.00-15.15 Sztuka w mieście Artyści i ich dzieła w przestrzeni miejskiej. Dlaczego miasta i inwestorzy powinni inwestować w sztukę uliczną. Oczekiwania mieszkańców
15.15-15.30 Patodeweloperka. Realny problem czy nadmuchane hasło? „Tego się nie da odzobaczyć”. Jak walczyć z patologiami w budownictwie i architekturze? Przestrzegamy, pokazując najgorsze praktyki. Chwalimy najlepsze.
Jaka ma być przyszłość kultury? Tyle o tym piszemy, działamy w tej sprawie – to powinniśmy już potrafić coś powiedzieć. Kilka myśli na przyszłość od redaktora naczelnego wortalu [kulturafutura.pl], Arkadiusza Kleja.
Mam nadzieję, że kultura będzie wdzięczna
Dlatego dziękujemy Państwu za obecność, za współpracę, a co najważniejsze – za otwartość i zaufanie.
Wiele lat temu, w czasach zwanych „przed pandemią”, grupa ludzi postanowiła przeprowadzić w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie biennale dotyczące przyszłości kultury. Robiliśmy to, aby móc zaprosić do Krakowa artystów z kilkunastu krajów. Aby pokazać 13 unikalnych dzieł VR, wiele z nich stworzonych specjalnie na nasze biennale. Zapraszaliśmy osoby starsze do obcowania z poezją w VR „Nocc” [Polska], osoby niewidome do zwiedzania onirycznej przestrzeni kina Luna w pracy „Lunatic” [Białoruś], gości naszej wystawy VR do wspólnego przeżywania zaręczyn razem z Mischem Kolbe w „Propose Game” [Szwajcaria], jednocześnie zawieszając w powietrzu pytania o przyszłość społeczeństwa, kultury i samego e-Polis, czyli miasta przyszłości, które było tematem przewodnim tegorocznego biennale. Wydarzenia, które stawiało sobie za cel rozpalanie wyobraźni w najmniej oczywistych tematach.
Mam nadzieję, że kultura będzie ciekawska
Dlatego prezentuje zestawienia 11 najczęściej czytanych przez Państwa tekstów, jakie pojawiły się na naszej stronie w trakcie przygotowań do biennale. Podzieliłem je dla Państwa na kilka sekcji.
Wywiady (do czytania)
Czy VR i AR to naprawdę nowy wymiar? – Z Rafałem Mierzejewskim, ekspertem i artystą tworzącym rozwiązania wizualne zastanawiamy się nad edukacją przyszłych artystów VR oraz przyszłością branży.
Zaręczyny w VR – jeden z nagrodzonych artystów – Mischa Kolbe – opowiada o swoich przygotowaniach do zaręczyn, które przeprowadził z wykorzystaniem VR.
Czy stać nas na awangardę? – wspólnie z reżyserem i założycielem Cloud Theater – Teem Dumskim Chomiakiem – zastanawiamy się nad tym, jak drogie jest tworzenie naprawdę awangardowych inicjatyw w teatrze. Jak nieskończone możliwości cyfrowego świata pogodzić z piętrzącymi się kosztami?
Intymności w zawodzie aktora – Adrianna Małecka opowiada o opracowanej przez nią publikacji dotyczącej sposobów na budowanie zdrowej i bezpiecznej przestrzeni w kontekście intymności na scenie.
Jak wygląda praca Koordynatorki dostępności w teatrze? – czy koordynatorka dostępności to producentka? Może tłumaczka PJM, może aktorka? Dominika Feiglewicz opowiada o swojej pracy na tym mało widocznym, ale bardzo potrzebnym stanowisku.
Rozmowy i reportaże (do słuchania)
Historię tworzą ludzie – reportaż opowiadający historię teatru Gas, czyli trójki młodych aktorek, które z powodu wojny uciekły z Ukrainy i znalazły schronienie w murach AST we Wrocławiu. Po jego emisji i poznaniu niezwykłej historii Sofi, Vasi oraz Daszy grupa darczyńców postanowiła ufundować im stypendium, aby wesprzeć ich walkę o Ukrainę.
Instalacje i zamknięte w nich myśli – rozmowa z prof. Michałem Ostrowickim (ps. Sidey Myoo) dotycząca sztuki cyfrowej. Twórca pierwszego w Polsce uniwersytetu działającego w VR – Academia Electronica – opowiada o możliwościach sztuki cyfrowej (ars electronica).
Eseje i komentarze (do kreowania własnych opinii)
Idea e-POLIS – miasto przyszłości – tekst będący kamieniem węgielnym całego biennale. Aleksander Janicki omawia dla Państwa idee interdyscyplinarnego miasta przyszłości. Więcej na ten temat możecie posłuchać również w tym wywiadzie.
Czy mamy jeszcze klimat na wojnę o klimat? – kilka przemyśleń dotyczących konfliktu na Ukrainie jako przykładu wojny klimatycznej przesyła prosto z Oxfordu Weronika Ślesak.
Miasta Muzyki – przegląd polityk i najciekawszych inicjatyw dotyczących zarządzania dźwiękiem w mieście proponuje państwu aktorka i performerka Natalia Podyma.
Mam nadzieje że kultra będzie zabierać głos!
Czasem trzeba snuć opowieść o tym, jakiej przyszłości powinniśmy chcieć. Może ktoś usłyszy?
Sieradz znajduje się koło łodzi. W mieście tym grupa pomysłowych uczniów postanowiła zorganizować TEDx. Podczas tego spotkania miałem wielką przyjemność opowiadać uczniom o tym, jak kody kulturowe kształtuja naszą wyobraźnię. Potrafimy rozmawiać tylko o tym, co potrafimy nazwać. Jeśli nie znamy słów potrzebnych do negocjacji pokojowych – będziemy toczyć wojny bez końca.
Dzieła kultury decydują o tym, jak wyobrażamy sobie „najlepszą” przyszłość. Wiele gier typu cyty-bilcer jak SimCity czy Cities: Skylines zakłada że najlepsze miasto to nabite wierzowcami i dzielnice biznesowe z minimalną ilością terenów zielonych. Tylko kto zostanie w mieście, które ma „najlepsze” statystyki?
W takich przypadkach kultura (świadomie lub nie) zabiera głos i wyznacza standardy. Decyduje o tym do jakiej przyszłości dążymy, jaką przyszłość nazywamy oczekiwaną. Jednocześnie – to czego nie ma w kulturze, to czego nie „śnimy” wspólnie – jest trudne do omówienia. Jednym z zdań kultury jest wytwarzanie języka. Wszyscy znamy Chocholi taniez z Wesel Wyspiańskiego. Dzięki temu gdy dwie osoby go dostrzegą, mogą to nazwać. Dwa słowa wsytarczą, aby opisać setkę problemów i zależności.
Czy zastanawiali się kiedyś Państwo, co ukszałtowało naszą definicję szczęścia, sławy, sukcesu? Na jakiej podstawie śnimy idealne miejsce do życia? Z pewności była to kultura, tylko czy jej twórcy byli świadomi tej odpowiedzialności ?
Mam nadzieje że kultra będzie podmiotem!
Tłumacząc powyższe: że twórcy kultury zapracują sobie na takie zaufanie społeczne, aby kultura służyła nie tyle zadowoleniu społeczeństwa co pożytkowi społecznemu.
Przecież to nie dzieła kultury decydują o przyszłości – to my o niej decydujemy. Tylko jest pewien haczyk – pamiętał o nim Wyspiański, pisał o nim chociażby Lem w Dziennikach gwiazdowych. Język wyznacza granicę wyobraźni zbiorowej. Każdy może śnić, lecz aby te sny ziścic – trzeba się dogadać. Jako społeczeństwo wybieramy tylko z pośród tych wizji, które potrafimy nazwać. Dlatego język i wyraz artystyczny trzeba postawić ponad zyskiem, ponad komfortem, ponad spokojem. Zmuszamy do milczenia, bo boimy się co ludzie powiedzą. Kultura jest po to aby w takim momencie zapytać głośno: czy napewno chcesz żyć w ciszy?
Dzieło kultury może taką totalitarną przyszłość (lub przeszłość) omówić, przybliżyć, wyśmiać. Pozwolić jednostce na wejście w relację z konsekwencjami utopijnych marzeń o nieskończonej władzy. Kultura jako podmiot nie wykonuje poleceń, bo rozumie swoje zadanie. Czasem artysta robi to czego my nie chcemy. Jeśli wcześniej zapracował na nasze zaufanie, kto wie – może pójdziemy na jego „Wesele”, które trafnie obśmieje nasze narodowe wady.
Czy to uczyni nas lepszymi ludźmi? Trudno wyrokować. Ale fajnie byłoby wiedzieć, że dążymy do takiej przyszłości w której wszyscy chcemy żyć.
DARK ENERGY VOICE: Ayako Kanda / Tokyo – Dubaj – Franfurt – Krakow – transit voice space + HIQ Formation: Paulina Owczarek, Kuba Gucik, Franciszek Araszkiewicz, Alek Janicki.
Thanks for: Anastasiia Karachun, Andrzej Czop – Czoper, Jacek Krok, Michał Musielak and Rafał Mazur, Marko Zelinskyi i Paweł Sopicki.
Biennale to kraina nieoczywista. W galerii Małopolskiego Ogrodu Sztuk na ul. Rajskiej 12 w Krakowie powstał niecodzienny ekosytem łączący świat realny z wirtualnym łączący sztukę z nauką i przemysłem o charakterze innowacyjnym.
Zasadniczym elementem ekspozycji są punkty dostępu w podróż w nieznane, w cyfrowy świat e-POLIS w którym widz zanurzy się w VR-owe artystyczne wizje zrealizowane przez twórców zakwalifikowanych do I edycji biennale.
„Kultura Futura. Interdyscyplinarne Biennale Sztuki i Techniki Przyszłości” jest projektem Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie współfinansowanym z Programu „Kultura”, Działanie 2 „Poprawa dostępu do kultury i sztuki” w ramach MF EOG 2014-2021.
Projekt współfinansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Projekt współfinansowany przez Województwo Małopolskie.
Biennale e-POLIS to 11 dzieła VR wybranych w drodze konkursu. Jury w składzie: prof. Akiko Kasuya – Kyoto City University of Art; prof. Andrzej Jajszczyk – PAN; prof. Piotr Krajewski – WRO Center; art. proj. Aleksander Janicki – AYA Found (przewodniczący jury) wybrało prace następujących artystów:
The Choice – Joanne Popinska – Polska/Kanada
Abstrakttropik – Karolina Kowalska, współpraca: Mat Barski – Polska
Homo Affectus – Lena Witkowska – Polska
Propose Game – Misha Kolbe – Szwajcaria
Lunatic – Palina Kamarowa – Białoruś
Rost – Paweł Szarzyński, Anna Roguska – Polska
Percepcja Sfer – Piotr Madej – Polska
User Agreement – Rafał Kruszka – Polska
Nocc – Sandra Frydrysiak, Weronika Lewandowska – Polska
Wystawa w Zamku Świrz: POSTMAN / kartki niewysłane, MirroRing / DOM / Alka Janickiego. Lwów / Prohowa Wieża / RED CROSS MED CENTER / Alek Janicki, Богдан Гой Микола ШереметаKруглий стіл „Українське мистецтво, як обличчя країни”:Модератор: Ольга Терефеєва Учасники: Лариса Цибріна, Alek JanickiЕкскурсія Замком Свірж: Культурно-мистецький центр Замок СВІРЖ
Dziękujemy Konsulowi Generalnemu Ukrainy w Krakowie Wiaczesławowi Wojnarowśkiemu oraz Pełnomocnikowi Konsularnemu Walentynie Kuzmin ( Генеральне консульство України в Кракові ) za udział w naszej wystawie oraz prezentacji projektu RED CROSS MED CENTER, mającego na celu budowę sieci placówek medycznych w Ukrainie, które zapewnią opiekę rehabilitacyjną. Projekt powstał przy wsparciu polskiej fundacji AYA Found – Alek Janicki we współpracy zNarodowym Związkiem Architektów Ukrainy – Національна Спілка Архітекторів України – НСАУ
Pixels / Alek Janicki / ekspozycja site-specific – 360 negatywów zdjęć na szkle eksponowanych w Zamku Świrz na Ukrainie 2023 w ramach międzynarodowej akcji Alka Janickiego TRANS/IT/US. Zamek Świrz / UA / 2023
Prace studentów – uchodźców z Ukrainy powstałe w Krakowie w ramach zajęć edukacyjnych organizowanych przez Refocus Media Labs we współpracy z AYA Found / Kultura Futura Świt. Zamek Swirz / UKRAINA 2023
Black Mirror / Alek Janicki / performance w Zamku Świrz na Ukrainie w ramach Biennale Sztuki Mediów WRO 2023 i międzynarodowej akcji TRANS/IT/US. Palimpsest dźwiękowy: Maria Anna Janicka / Realizacja dźwieku: Andrzej Czop Czoper / Jacek Krok Scenografia, światło: Jacek Pilch / Michał Musielak / Zamek Świrz / UA / 2023
Instalacja site-specific Żywioły / Alek Janicki / Rzeźby ceramiczne, pozłacane: / Zamek Swirz / UKRAINA 2023
Zamek Świrz / UA / 2023
Zamek Świrz / UA / 2023
Lwów
Arttsentr Pavla Hudimova „Ya Halereya Lʹviv”
Lwów / Ukraina / 2023
Lwów / Ukraina / 2023
Lwów / Ukraina / 2023
Lwów / Ukraina / 2023
Lwów / Ukraina / 2023
Kraków
Black Satori / CRICOTEKA / KRAKÓW / 2023
Rafał Mazur / gitara basowa / Formacja HIQ w składzie: Maria Anna Janicka, Rafał Mazur, Alek Janicki realizacja dźwięku: Jacek Krok, projekcje wielkoformatowe Alek Janicki Big Dada Generator
Maria Anna Janicka / skrzypce elektryczne, elektronika / Formacja HIQ w składzie: Maria Anna Janicka, Rafał Mazur, Alek Janicki realizacja dźwięku: Jacek Krok, projekcje wielkoformatowe Alek Janicki Big Dada Generator
Alek Janicki /, Big Dada Generator – projekcje wielkoformatowe, elektronika, czytnik fal EEG / Formacja HIQ w składzie: Maria Anna Janicka, Rafał Mazur, Alek Janicki realizacja dźwięku: Jacek Krok, projekcje wielkoformatowe Alek Janicki Big Dada Generator
Maria Anna Janicka / skrzypce elektryczne, elektonika / Formacja HIQ w składzie: Maria Anna Janicka, Rafał Mazur, Alek Janicki realizacja dźwięku: Jacek Krok, projekcje wielkoformatowe Alek Janicki Big Dada Generator
CRACOW ART WEEK: Krakers 2023
Model Baszty Prochowej we Lwowie – siedziby Architektów Ukrainy
Model Zamku Świrz
CRACOW ART WEEK: Krakers 2023
DNA
DNA Ukraino w Wenecji
President Narodowego Związku Architektów Ukrainy Aleksander Czyżewski, President Internationale Union of Architects Jose Luis Cortes
Przy „kamieniu węgielny” Alek Janicki z Roberto Bianconi dzięki któremu wystawa DNA Ukrainy odbyła się w tak szczególnym miejscu i czasie.
TRANS/IT/US –to cykl interdyscyplinarnych wydarzeń na terenie Ukrainy w zamku Świrz nieopodal Lwowa. Zainicjowana przez polskiego artystę Alka Janickiego i AYA Found oraz środowisko ukraińskich architektów związanych z Narodowym Związkiem Architektów Ukrainy pod przewodnictwem Prezesa Oleksandra Czyżewskiego. Wystawa jest wynikiem podpisanej w 2022 roku umowie o współpracy i stworzona przy wsparciu architektów z NSAU: Bogdana Goya i szefa lwowskiej organizacji NSAU Mykoły Szeremety we współpracy z Aleksandrem Baranowskim.
Inicjatywa ma się stać symbolem twórczej, wielowątkowej współpracy między Ukrainą a Polską a Zamek w Świrzu miejscem dialogu którego efektem ma być rewitalizacja zamku a w szerokim planie kwestia odbudowa Ukrainy w duchu Nowego Europejskiego Bauhausu.
To zatem inauguracja, otwarcie przestrzeni symboliczna dedykowanej artystycznej wolności i kreatywności jakby na przekór dynamice dramatu trwającej w Ukrainie bestialskiej wojny.
Cel: Zamek w Świrzu. Ukraina.
Celem inicjatywy jest budowanie centrum międzynarodowej współpracy w kontekście planów odbudowy Ukrainy, zarazem rewitalizacja zamku w czym stronę ukraińską wspiera polska fundacją AYA Found.
Partycypantami inicjatywy ze strony polskiej są Małopolska Izbą Architektów RP, SARP i środowisko akademickie Krakowa w tym: ASP, AGH, UR, UE, UJ, AWF oraz Fundacja In Corpore.
Zwieńczeniem projektu ma być
Międzynarodowa Konferencja Naukowa Wschód-Zachód-Nieskończoność / Silesia versus Donbas /KATOWICE 2024
które w roku 2024 będzie Europejskim Miastem Nauki. Tematem konferencji ma być odbudowa Ukrainy i Nowy Europejski Bauhausu.
Patronat medialny: Architektura&Business
INTRO
13.30 – NSAU
Słowo wstępne
14:00-15:00 BIENNALE WRO 2023: TREŚCI WYMIENIALNE
BIENNALE WRO/wrocenter.pl/pl/biennale-wro/
I. Pierwszym wydarzeniem z serii TRANS/IT/US jest prezentacja akcji Alka Janickiego pt. Black Mirror w ramach otwarcia Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO.
O Biennale
Biennale stanowi główne forum sztuki nowych mediów w Polsce i należy do wiodących wydarzeń artystycznych w Europie. Od swego powstania w 1989 roku, prezentuje sztukę tworzoną elektronicznymi i cyfrowymi środkami kreacji i komunikacji, eksploruje współczesne terytoria twórczości oraz buduje perspektywę krytyczną wobec aktualnych problemów sztuki, technologii i społeczeństwa.
Od lat z Biennale związany jest Alek Janicki który w roku bieżącym prezentować będzie pracę pt. Black Mirror stworzoną we współpracy z ukraińskim muzykiem Andrii Sacheva.
Instalacja i performance Black Mirror będący częścią wystawy TRANS/IT/US będzie miała charakter hybrydowy. Performance i wystawa ma się odbyć w zamku Świrz w Ukrainie a performance będzie transmitowany na żywo do WRO gdzie będzie miał festiwalową publiczność w Centrum WRO we Wrocławiu.
Black Mirror
12 maja 2023 – piątek Dzień otwarcia #3 – Centrum Sztuki WRO | Widok 7 + online → 14:00-15:00 – Alek Janicki – Black Mirror – instalacja i transmisja performansu w ramach wystawy TRANS/IT/US w zamku Świrz k. Lwowa
Praca Alka Janickiego Black Mirror to audio-wizualna instalacja typu site-specyfic. Multimedialna i multisensoryczna struktura prezentowana ma być w przestrzeni zamku Świrz na terenie objętej wojną Ukrainy.
Zabytkowy obiekt stanowi kontekst, zarazem staje się immanentną częścią instalacji. Jej zasadniczym elementem, jest obraz – lustro, wyeksponowane w najbardziej reprezentacyjnej ale opuszczonej sali zamku. Powierzchnia lustra, odbijająca obraz otaczającej go przestrzeni (i potencjalnego widza), to stalowa blacha lustrzana pokryta grafiką przedstawiająca kłęby czarnego dymu – efektu eksplozji. Efekt lustra uzyskany jest poprzez zestawienie błyszczącej powierzchni obrazu z odbiciami obiektów w tym twarzy obserwatorów, w jej połyskliwej czarnej głębi.
Integralną częścią instalacji jest warstwa dźwiękowa. Z tzw. sound shower’a – głośnika kierunkowego umiejscowionego nad lustrem, emitowane są przejmujące fragmenty wypowiedzi osób uchodźczych zarejestrowane przez ukraińskiego wolontariusza, artysty, muzyka Andreja Sacheva w pierwszych dniach agresji rosyjskiej na Ukrainę na dworcu w Krakowie: kolaż z wypowiedzi ilustrujących emocje ludzi, którzy w wyniku exodusu znaleźli się w opresji. Umiejscowienie głośnika wymusza zbliżenie się widza do czarnego obrazu w którym wizerunek widza się odbija.
Instalacja eksponowana w sali Zamku Świrz otoczona jest dźwiękiem „peryferyjnym”, rozlokowanym w korytarzach i pustych salach zamku prowadzących od głównej sali z lustrem, epicentrum ekspozycji, w stronę wyjścia na dziedziniec zamku. Symultaniczna emisja treści: fragmentów ludzkich relacji w formie echa, dźwięku z pogłosem czy szeptów, tworzyć ma palimpsest dopełniający dzieła. Ta część warstwy dźwiękowej to relacje ludności uchodźczej, które znalazły bezpieczne schronienie na terenie Polski. Fragmentaryczna relacja uchodźców – ofiar agresji mieszkających od roku w Polsce tworzą audiosferę rozchodzącą się po pomieszczeniach zamku w formie echa.
Treści wypowiedzi to kolaż – efekt pracy badawczej, reportaży, rozmów, wywiadów, rejestrowane przez ukraińskich współpracowników artysty z Fundacji AYA Found.
Dopełnieniem są elementy muzyki konkretnej – odgłosów kroków performera, szumów, skrzypienia schodów czy drzwi wpisanych w zabytkowe wnętrza emitowanych z instalacji Big Dada Generator.
Całość tworzyć ma dźwiękową panoramę współczesnosci, w którym nasze odbicie stawia nas w roli świadków.
Black Mirror – performance – streaming
Performance towarzyszący otwarciu instalacji polegać ma na wejściu do obiektu performera uzbrojonego w kamery w tym noktowizyjne i mikrofony, rejestrujące obraz i rozchodzący się w przestrzeni pustostanu dźwięk. Peregrynacja artysty po pustym obiekcie i relacja w formie przekazu obrazu w czerni i bieli i palimpsestowego dźwięku przekazywana online, ma budować w odbiorcy poczucie uczestnictwa dzięki stworzeni optymalnych warunków w miejscu odbioru performance.
Kamera śledzi kolejne, zatopione w czerni zakamarki zamku, mikrofon odnajduje kolejne warstwy dźwiękowego palimpsestu, fragmentów narracji. Szlak perygrynacji performera wiedzie od lustra znajdującego się w centralnej części zamku ku wyjściu. Kulminacją procesu jest dojście do wyjścia i obraz wiosennego nieba nad jeziorem okalającym zamek.
Streaming – świat cyfrowy versus analogowy – odbicie w monitorze.
Odbiór performansu u odbiorcy streamingu, ma się odbywać w specyficznych warunkach. W pomieszczeniu, w którym streamingu ma być obserwowany ma być ciemno z elementem podświetlenia, w dyskretny sposób, twarzą odbiorcy (np. za pomocy lampki stojącej na biurku której światło padać ma na twarz obserwującego). Ma to pozwolić na dopełnienie ciemnego obrazu na monitorze odbiciem twarzy obserwatora na jego płaszczyźnie. Monitor stać się ma lustrem w którym się przeglądamy.
Fakt, że performans odbywać się ma, na znajdującym się na terenie państwa w stanie wojny ma być spotęgowanej barwowością relacji zanurzonej w czerni z jasnymi refleksami światła emitowanego przez performera. W ciemnym pomieszczeniu odbiorca ma się skupić na obrazie a w nim swoim odbiciu i warstwie audialnej.
Zasady sprzyjające odbiorowi działa mają wykreować sytuację w której odbicie widza w ciemnej płaszczyźnie monitora na którym śledzi akcję performera, stanowić ma kolejną warstwę pracy. To specyficzny rodzaj analogowego selfi zintegrowanego z obrazem zapośredniczonym cyfrowo.
Performans ma być rejestrowany i przekazywany w formie streamingu na stronę Biennale Sztuki Mediów WRO i APTEKA Janicki gallery i mediach społecznościowych w Polsce i na Ukrainie.
15:15 – 16:45 TRANS/IT/US – przedstawienie idei cyklu wystaw
TRANS/IT/US – kontekst
Omówienie przez przedstawiciela AYA Found fragmentów wystawy KULTURA FUTURA ŚWIT – wystawy towarzyszącej performansowi będącej fotograficzną dokumentacją pomocy udzielonej osobom uchodźczym przez fundację AYA Found na terenie Krakowa w latach 2022-23.
Prezentacja prac artystów z Ukrainy wystawiających w APTEKA Janicki gallery i Galerii i!
Artyści z Ukrainy:
Andrii Sacheva
Veronika Hapchenko
Mariia Mytrofanowa
16:45 – 17:05 Red Cross
Na wystawie ma też być zaprezentowana, wraz z Bogdanem Goyem i NSAU Mykoły Szeremety idea Red Cross – szpitala zarazem symbolu współpracy Polsko-Ukraińskiej w dziedzinie architektury w kontekście Nowego Europejskiego Bauhausu i projektu e-POLIS.
16:45 – 17:05 Red Cross
Zwiedzanie wystawy
18.00 – 18.45 Black Satori – performance
Zakończenie – performance Alka Janickiego Black Satori zamykający ekspozycję.
Organizacja: AYA Found, PerForm, In Corpore
Autor: art. Aleksander Janicki
kurator, performer, projektant, prezes AYA Found, inicjator projektów: Kultura Futura w tym: Kultura Futura Interdyscyplinarne Biennale Sztuki i Technologii Przyszłości / kulturafutura.pl / , Kultura Futura ŚWIT / swit.kulturafutura.eu /, e-POLIS w ramach idei Nowego Europejskiego BAUHAUSU.
To specyficzne kalendarium: swego rodzaju „raport z oblężonego miasta”, mapa pomocowej aktywności krakowian.To obrazu wojny w Ukrainie i jej reperkusje widziane w planie lokalnym, jednostkowym ale i uniwersalnym.
Jest to interdyscyplinarny projekt realizowany w procesie, w formie hybrydowej w APTEKA janicki gallery na którą składają się: pokazy wideo, performance, koncerty, prezentacje, wykłady oraz ekspozycja instalacji multi i siemi aktywnych, rzeźb, malarstwa, fotografii, obiektów ale i literatury, muzyki itd…
Punktem odniesienia do wystawy jest dokument Adama Ustynowicza ,,Stanisław Lem – nauka i wyobraźnia” zrealizowany w 1990 roku dla BBC. Film został entuzjastycznie przyjęty przez angielskich widzów (premierowy pokaz oglądało 1,3 miliona widzów). Dokument otrzymał nagrodę za najlepszy portret artysty na Międzynarodowym Festiwalu Filmów o Sztuce w Montrealu w 1994 r. i trafił do kolekcji filmów o sztuce Louvre Muzeum we Francji.
IDEA
W „Kongresie futurologicznym” Stanisław Lem dokonuje wnikliwej analizy stanu naszej cywilizacji. Po latach, wielowątkowy projekt Alka Janickiego LUNAR EXPERIMENTAL MODULE do tej idei nawiązuje. Drogą zmierzającą do stworzenia panoramy przyszłości jest budowa platformy dialogu artystów z naukowcami, badaczami, ekspertami, sprzyjającego refleksji dotyczącej przyszłości widzianej jako proces rozpięty na linii czasu od przeszłości ku przyszłości.
Ogląd rzeczywistości zapośredniczony przez artystyczną kreację twórcy wybranego dzieła staje się punktem odniesienia dla naukowca. Celem jest spojrzenie na otaczający nas świat, z różnych perspektyw. Wystawa oparta jest na zasadzie konfrontacji artystycznych wizji, często wywodzących się z intuicji i opartych o wrażliwość twórcy z oglądem rzeczywistości wykorzystujący aparat poznawczy typowy dla metod naukowych. Tym samym dzieło sztuki skupia uwagę badacza i staje się polem reinterpretacji opartej na paradygmacie naukowym.
Autor projektu zaprosił do udziału artystów sztuk wizualnych, performerów, muzyków, literatów oraz naukowców ale też akcjonistów miejskich, studentów i dzieci. Zaproszeni do projektu twórcy, jak Ijon Tichy – gwiezdny podróżnik, próbują dociec prawdziwego obrazu świata, ukrytego za masowo wywoływanymi złudzeniami, szumem informacyjnym massmediów i platform społecznościowych, fake newsów czy manipulacji perswazyjnego języka reklamy.
Celem wystawy jest stworzenie wielowątkowej panoramy współczesności dającej wgląd w przyszłość w zgodzie z tezą Lema: „Całości nie da się sprowadzić do sumy jej składników”. Wystawa ma się stać swoistym dialogiem przeszłości z przyszłością ku przyszłości, co w sposób bezpośredni stanie się swoistym Homage dla Lema-pisarza, filozofia, futurologa, a może przede wszystkim Lema-wizjonera, który w zaskakujący sposób przewidział postęp technologiczny ale i zagrożenia, z którymi musi się mierzyć współczesny człowiek.
Wystawa jest zorganizowana w ramach Międzynarodowego Forum Kultura Futura przez środowisko artystyczne związane z Apteka Janicki Gallery we współpracy ze środowiskiem naukowym z PAN, Akademii Sztuk Pięknych, Uniwersytetu Jagiellońskiego, Akademii Górniczo-Hutniczej i Uniwersytety pedagogicznego w Krakowie.
Do projektu zaproszeni zostali wybitni artyści m. in.: Wilhelm Sasnal, Jan Simon, Łukasz Surowiec, Agata Kus, Karolina Kowalska, Miho Iwata, Veronika Hapchenko aktorzy m. in.: Dominika Feiglewicz, Mateusz Janicki; muzycy: Shoichi Yabuta, Antoni Ziut Gralak, Jorgos Skolias, Guy Sigsworth, Rafał Mazur; naukowcy i badacze m. in.: prof. Andrzej Jajszczyk PAN, Prof. dr hab. Marta Kudelska, prof. Tomasz Placek, dr Cezary Ulasiński; literaci m. in.: Maciej Piotr Prus, dziennikarze, badacze m. in. Natalia de Barbaro, Prof. Rafał Matyja, Robert Makłowicz; środowisko artystów-aktywistów miejskich CSW Wiewiórka, Obcy w mojej szafie. W projekcie bierze też udział liczne grono studentów uczelni artystycznych w tym grupa Wtorek realizująca projekty w przestrzeni publicznej.
Międzynarodowe Forum Kultura Futura, OEES, Teatr KTO, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, Teatr im. J. Słowackiego oraz przedstawiciele środowiska artystycznego, akademickiego Krakowa i NGO’sów wraz z Agencją Rozwoju Miasta Krakowa zapraszają na niecodzienną akcję pt. Tabula rasa autorstwa Alka Janickiego. Akcja ma się odbyć, z czynnym udziałem Państwa, w przestrzeni publicznej w sobotę 19.06.2021 roku o godz. 21 na ul. Śniadeckich 7-13.
Tabula rasa to metaforyczne nawiązanie do arystotelesowskiej idei duszy – niezapisanej tablicy u początków życia. Nowa Wesoła właśnie się rodzi – zacznijmy tę tablicę zapisywać wspólnie.
Nie przypadkiem zapraszamy w Noc teatrów. Parafrazując Stanisława Wyspiańskiego: Teatr Nasz widzę ogromny. Sceną intrygujących przemian, ma być właśnie Wesoła. To zarazem symboliczne podsumowanie działania obywatelskiego ruchu skupionego wokół idei WESOŁA – niezwykłego kwartału miasta, który zmienia swoją tożsamość. Ze sfery marzeń przechodzimy do etapu twórczego działania. To czas inicjacji aktu twórczego. Po etapie konsultacji społecznych, debat, doniesień medialnych, kreowanych przez obywateli Krakowa, przechodzimy do konkretnych działań. Jakich? Co ma wspólnego kamień węgielny, hejnał i Z archiwum X-Ray? A Krakers, Miesiąc Fotografii, styl Vintage czy Dzeus II i Reverso? A Fundacje: Migawka, L’Arche, projekt Pracownie do wglądu? Spotkajmy się na Wesołej, a wszystko stanie się jasne.
Zapraszamy! Międzynarodowe Forum Kultura Futura
P.S. Wszystkich, chcących wziąć czynny udział w performance, prosimy o zaopatrzenie się w latarkę „czołówkę” i narzędzie do pisania, rysowania lub malowania. Do zobaczenia w sobotę!
Maj jest miesiącem rozpoczęcia Biennale Sztuki Mediów WRO 2021, który przyjął w tym roku formułę hybrydową. Tytułowe reverso – odwrócenie i zamiana – odnosi się do pytań o znaczenie bezpośredniego kontaktu w sztuce, ograniczenia wynikające z cyfryzacji kultury i potrzebę wspólnoty.
Biennale odbywa się zarówno w przestrzeniach ekspozycyjnych Wrocławia, jak i w galeriach i salach wystawienniczych innych miejsc (program REVERSO REDUX), w tym również w Krakowie.
W ramach Biennale 13 maja o 20:30 w krakowskim Hevre miał miejsce performance Alka Janickiego Dzeus II. Wydarzenie było również transmitowane online.
REVERSO REDUX: Wrocław – Kraków / 13.05, 20:30 Instytut Grotowskiego, Sala Teatru Laboratorium, Wrocław i HEVRE, Kraków
Aleksander Janicki, DZEUS II (opis ze strony organizatora)
Performans audiowizualny z wykorzystaniem instalacji interaktywnej – generatora piorunów. Dzeus II jest urządzeniem wytwarzającym bardzo wysokie napięcie. Układ składa się z kondensatorów, oporników i iskierników. Wraz z pompą próżniową stanowi bazę działania swego rodzaju instrumentu. W historii techniki generator Marksa był wykorzystywany do wytwarzania promieniowania rentgenowskiego. W instalacji Janickiego wyładowania iskrowe elektryczne, w tym w próżni, stanowią środowisko generujące obraz i dźwięk. Performans jest rozbudowany o warstwę dźwięku generowanego intuitywnie i moderowanego za pomocą czytnika fal EEG (czytnika fal mózgowych płata czołowego). Jednym ze składowych źródeł generatywnej bazy danych jest utwór Wagnera pt. Zmierzch bogów (Götterdämmerung) – czwarta część dramatu muzycznego Pierścień Nibelunga, odtwarzany od tyłu, wspak. Na polifoniczny patchwork składają się przetworzone dźwięki muzyki konkretnej i elektronicznej. Całość sonosfery dopełnia warstwa muzyki instrumentalnej: wiolonczeli, kontrabasu, skrzypiec i saksofonu, tworzących nieregularne interwały w intuitywnym związku muzyków z performerem, zarazem czerpiących inspirację z obrazu, swego rodzaju wizualnej partytury.
Performans ma charakter multi-sensoryczny. Wyładowania elektryczne wpływają na jonizację powietrza, poprzez produkcję ozonu zmienia się skład chemiczny powietrza i jego zapach. Efektem działania instalacji jest też produkcja plazmy – materii zjonizowanej, występującej w formie skupienia przypominającej gaz złożony z cząstek naładowanych elektrycznie. Ta swego rodzaju sztuczna burza to być może natura naszego współczesnego doświadczania. Jego dopełnieniem jest hybrydowy charakter wydarzenia w którym streaming, zapośredniczenie przez media, stanowią kolejną składową refleksji odnoszącej się do opowieść o naszej kondycji. Kondycji Homo Deus? Homo Dzeus?
Gościnnie z Orkiestry Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Sinfonietta Cracovia:
Alina Drożyńska – wiolonczela
Absolwentka PLM w Katowicach im. K. Szymanowskiego w klasie mgr Małgorzaty Ślęzak oraz AM w Krakowie im. K. Pendereckiego w klasie prof. Witolda Hermana. Od 1997 roku stale związana w charakterze muzyka orkiestrowego z Orkiestrą Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Sinfonietta Cracovia ‒ jedną z wiodących krajowych oraz europejskich orkiestr kameralnych, instytucją kultury Miasta Krakowa. Jako muzyk Sinfonietty Cracovii w trakcie swojej przeszło 20-letniej kariery artystycznej współpracowała z takimi mistrzami batuty, jak K. Penderecki, J. Axelrod oraz występowała u boku wybitnych solistów m.in M. Vengerov, R. Buchbinder, M. Maisky. Współpracowała ze śpiewakami tej klasy, co José Carreras, Elīna Garanča, Marisol Montalvo czy Tomasz Konieczny. Koncertowała m.in. w Chinach, Korei Południowej, Japonii, Holandii, Finlandii, Niemczech, Austrii, Czechach i Francji, włączając w to występy na najbardziej prestiżowych festiwalach muzyki klasycznej na świecie oraz na najbardziej prestiżowych estradach, takich jak wiedeńskie Konzerthaus, Musikverein czy Konserwatorium Muzyczne i Teatr Maryjski w Petersburgu.
Sara Kupc – skrzypce
Absolwentka Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie prof. Konstantego Andrzeja Kulki, którą ukończyła z wyróżnieniem. Brała udział w wielu konkursach ogólnopolskich i międzynarodowych, których była wielokrotną laureatką, m.in. XIII International Music Competition w Osace (Japonia). Jako solistka, kameralistka i muzyk orkiestrowy koncertuje w Polsce, Niemczech, Czechach, Słowacji, Norwegii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Ukrainie, Włoszech, Belgii, Japonii, Libanie, USA. Brała udział w wielu projektach symfonicznych oraz operowych w Polsce i za granicą. Pracowała z wybitymi muzykami i profesorami na kursach muzycznych i lekcjach mistrzowskich (np. Antoni Cofalik, Adam Kostecki). Jest laureatką nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne oraz stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
muzycy z Formacji HiQ:
Rafał Mazur – gitara basowa
Muzyk-improwizator, filozof, jeden z najciekawszych i najbardziej twórczych improwizatorów grających na akustycznej gitarze basowej. Zajmuje się aktywnościami dźwiękowymi związanymi ze swobodną improwizacją i soundscape. Rozwija koncept Listening Philosophy, którego rdzeniem jest praktyka słuchania służąca do zmiany liniowego systemu myślenia i percepcji na nieliniowy. W jego muzyce wolna improwizacja spotyka się z filozofią chińską i praktykami tao. Swoje koncepcje realizuje m.in. w zespole Ensemble 56, międzynarodowym trio Mockunas/Mazur/Strid oraz Mazur/Neuringer Duo, a także Kaluza/Majewski/Mazur/Suchar. W tym ostatnim składzie artyści nagrali album „Tone Hunting”, który w październiku 2013 ukazał się nakładem oficyny Clean Feed. Od wielu lat artysta działa energicznie na europejskiej scenie muzyki improwizowanej, jest zapraszany na koncerty i festiwale, oraz zaprasza zagranicznych muzyków-improwizatorów na wspólne koncerty w Polsce. https://culture.pl/pl/tworca/rafal-mazur
Michał Dymny – gitara elektryczna
Multiinstrumentalista, improwizator i kompozytor. Gra na klawiszach oraz na gitarze elektrycznej, na której wykształcił indywidualny styl oparty między innymi na technikach sonorystycznych i preparacjach instrumentu. Współtworzył krakowski kolektyw Improvising Artists, a także projekty o nazwie Entropy, Process – Laboratory of Intuition oraz Instytut Intuicji. W latach 2008-2009 organizował Open Sessions – otwarte sesje muzyki swobodnie improwizowanej. Współpracuje z improwizatorami z wielu krajów, brał udział w festiwalach Krakowska Jesień Jazzowa, Sacrum Profanum, Audio Art, Unsound, Jazz nad Odrą, Spontaneous Music Festival, Sound Exchange, Meeting of Improvisers. Obecnie gra w zespołach Nucleon, Neal Cassady, HiQ.
Maria Anna Janicka – elektronika
Kompozytorka (digital sound) i skrzypaczka. Odbyła studia na kierunku Digital Music na University of Brighton w Wielkiej Brytanii, które ukończyła w roku 2008 z tytułem Bachelor of Arts (Honours) in Digital Music. W 2010 roku ukończyła studia na kierunku Studio Composition na Goldsmith College w Londynie w Wielkiej Brytanii z tytułem Master of Arts. Jest twórczynią instalacji dźwiękowych w tym soundscape oraz członkinią formacji intuitywnej HiQ oraz Orkiestry ElektroNova. Występowała w wielu festiwalach wraz ze światowej klasy muzykami (m.in. Krzysztof Knittel, Marek Chołoniewski, Rafał Mazur). Pracuje przy udźwiękawianiu filmów i programów telewizyjnych.
Piotr Michał Madej – sound designer
Artysta mediów, kompozytor i realizator dźwięku, członek Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej, członek artystycznego kolektywu naukowo-badawczego GrupLab, podwójny stypendysta Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego w latach 2017 i 2019, związany z fesiwalem Audio Art Festival, Galerią i!, Sceną ATA i galerią APTEKA Janicki Gallery, ukończył kierunek Intermedia na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, obecnie studiuje w Szkole Doktorskiej na ASP w Krakowie.
Andrzej Czop „czoper” – nagłośnienie
Realizator dźwięku i oświetlenia. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W czasach studenckich (1976–1993) kierownik techniczny Studenckiego Radia Centrum (pierwsze nagrania z Jackiem Kaczmarskim i Grzegorzem Turnauem). Współpracował z czołówką polskich artystów scen i estrady (m. in. Skaldowie, Grupa Pod Budą, Zbigniew Wodecki, Andrzej Zaucha, Wały Jagiellońskie, Dżem, Ela Adamiak, Andrzej Poniedzielski), a także z muzykami jazzowymi (Jarosław Śmietana, Nigel Kennedy, Zbigniew Namysłowski, Jan Muniak, Old Metropolitan Band i in.). Współpracował również z Teatrem STU (Król Ubu). Z krakowskim teatrem KTO (od 1983) realizował dźwięk do wielkich widowisk plenerowych dla telewizji (m.in. Vivat Academia – 600 lat Uniwersytetu Jagielońskiego, Kantata, Na Moście, Wianki Krakowskie). W 2005 roku był członkiem ekipy technicznej realizatorów obsługujących koncerty Dnia Polskiego EXPO 2005 w Japonii. Kierownik pracowni akustycznej Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie lipiec 2004 – lipiec 2009. Realizator dźwięku na stałe od 2004 roku formacji Max Klezmer Band. Nagłaśniał „Koncert na dwa mózgi, Janicki / Araszkiewicz” – pierwszy koncert w dzień otwarcia Apteka Janicki Gallery w 2019 roku.
Innowacyjna sieć centrów medycznych na terenie Ukrainy
MISJA
W obliczu agresji Rosji na Ukrainę i trwającej na jej terenie wojny, gwałtownie rośnie odsetek ludzi dotkniętych jej skutkami. To ofiary działań wojennych: żołnierze ale i ludność cywilna, w tym kobiety i dzieci. Dotknięte kalectwem, traumą, depresją, wymagają natychmiastowej pomocy. Projekt RED CROSS MED CENTER jest inicjatywą społeczności międzynarodowej w duchu solidarności z narodem Ukraińskim. Projekt RED CROSS MED CENTER, poza aspektem humanitarnym ma też wymiar symboliczny: ma być konkretnym dowodem wsparcia wolnego świata dla Ukrainy już teraz, mimo wojny.
CEL
Celem projektu RED CROSS MED CENTER jest budowa infrastruktury medycznej na terenie Ukrainy dedykowanych diagnostyce i rehabilitacji. Projekt łączy inicjatywy środowisk twórczych: przemysłu kreatywnego, naukowego, akademickiego i biznesu. Projekt został zainicjowany przez fundację AYA Found we współpracy z Narodowym Związkiem Architektów Ukrainy, w styczniu 2023 na Forum 4 Designe Day w Katowicach. Inicjatywa RED CROSS MED CENTER ma też cel nadrzędny: odbudowę Ukrainy poprzedzać ma odbudowa kondycji ofiar działań wojennych. To nasz moralny obowiązek i realne wsparcie.
ZESPÓŁ
Autorem koncepcji jest art. proj. Aleksander Janicki, autor licznych nagrodzonych w Polsce i na świecie obiektów architektonicznych (m. innymi Pawilonu Polskiego na Expo 2005 w Aichi w Japonii, Muzeum Dom Mikołaja Kopernika w Toruniu (wyróżniony nagrodą EMYA 2022 European Museum of the Year Award) Pawilonu J. Czapskiego oddziału Muzeum Narodowego w Krakowie, Centrum Promocji i Informacji na Zamku Królewskim na Wawelu, Teatru KTO w Krakowie, licznych wystaw i prezentacji sztuki na świecie, w tym cyklicznie prezentowanych w Japonii. Projekt jest współtworzony przez architektów z Ukrainy pod przewodnictwem Mykoly Sheremety – szefa oddziału Lwowskiego Narodowego Związku Architektów Ukrainy i Bohdana Goya wykładowcy Politechniki Lwowskiej. Koordynatorem projektu jest Aleksander Baranowski sekretarz Narodowego Związku Architektów Ukrainy w Kijowie.
INNOWACJE
Koncepcja RED CROSS MED CENTER zakłada wdrażanie innowacyjnego know-how tworzonego w oparciu o międzynarodową sieć współpracy środowisk akademickich i start-up’ów koordynowaną przez fundację AYA Found. Dzięki temu projekt łączy najnowsze zdobycze nauki, techniki i technologii. Każdy z serii obiektów to swego rodzaju HUB PRZYSZŁOŚCI, kumulacja wielu nowatorskich rozwiązań w duchu Nowego Europejskiego Bauhaus’u. To holistyczny byt odpowiadający na konkretne potrzeby ludności cywilnej Ukrainy ale też przykład nowoczesnej infrastruktury stanowiący wzór budownictwa ekologicznego w duchu zrównoważonego rozwoju i dbałość o przyszłość planety.
RED CROSS MED CENTER to także przemyślana innowacyjna konstrukcja zapewniająca podwyższoną ochronę obiektu w trakcie działań wojennych przewidująca przemianę w komfortowy obiekt na czas pokoju. Innowacyjny charakter modułowej zabudowy stanowi doskonałą alternatywę dla tradycyjnych rozwiązań budowlanych ale też budownictwa modułowego często pozbawionego walorów estetyczne tak ważnych w terapii. W walce z traumą i depresją proponowany zielony ekosystem wnętrza ma dopełniać i aktywnie wspierać proces leczenia.
Wyjątkowa jakość rozwiązań RED CROSS MED CENTER to: podwyższone bezpieczeństwo budynku, bezpieczeństwo związanym z innowacyjną dezynfekcją budynku (sterylne warunki), niespotykanym eko-sytemem architektury na marę XXII wieku. To holistyczny projekt współtworzący optymalne warunki do terapii. To zadanie projektowe potraktowane kompleksowo: od diagnozy po remedium. Zapewnić ma infrastrukturę złożoną z systemowych rozwiązań nowej generacji zapewniających mobilność i szybkość: realizacji, rozbudowy, relokacji. To zarazem dbałość o komfortowe warunki diagnostyki i rehabilitacji,. To innowacyjne rozwiązania z zakresu materiałoznawstwa w architekturze, wyposażeniu wnętrz oraz personalizacja rozwiązań funkcjonalno – przestrzennych pozwalające na implementację rozwiązań zgodnych z oczekiwaniami społeczności lokalnej. Uniwersalny charakter rozwiązań pozwala na możliwość aranżacji przestrzeni adekwatnej do zdefiniowanych na etapie projektu koncepcyjnego funkcji, oferujące komfort i bezpieczeństwo w zróżnicowanych warunkach. Szybki czas realizacji i zgodność z normami prawnymi dopełnia proces.
PARTYCYPACJA
Projekt RED CROSS MED CENTER skupia inicjatywy środowiska naukowego, akademickiego i biznesu. Działa przy wsparciu wielu instytucji z Polski i zagranicy w tym: Małopolska Okręgowa Izby Architektów Polskich, SARP, środowisko akademickie i naukowe Krakowa oraz fundacje: AYA Found i In Corpore. Powstały z inicjatywy Polski i ukraińskich środowisk twórczych, realizowany jest przez społeczność międzynarodową w tym: naukowców, architektów, projektantów, artystów, inżynierów, informatyków, twórców sztucznej inteligencji w diagnostyce i praktyce medycznej. To wyjątkowe polaczenie różnych kompetencji pozwalające na realizację zadania w sposób innowacyjny. Holistyczny projekt RED CROSS MED CENTER realizowany jest w ramach programów: Kultura Futura e-POLIS i pomocowego dla obywateli Ukrainy – Kultura Futura Świt. Obejmuje działania natury praktycznej korzystając z osiągnięcia nauki z zakresu: medycyny obliczeniowej – łączącej medycynę z informatyką i sztuczną inteligencją, robotyką i innowacyjnymi rozwiązaniami z zakresu architektury.
LOKALIZACJA
Do tej pory zostało wyznaczone pięć lokalizacji uzgodnione z samorządem lokalnym Ukrainy: w Stryju, Brzeżanach i Tarnopolu, Bibrce, Mostyce. To początek procesu wdrożeniowego będącego namacalnym przykładem solidarności i współpracy międzynarodowej.
SKALOWALNOŚĆ
Projekt ma też potencjał w skali globalnej. Skalowalność i adaptatywność składowych projektu do konkretnych potrzeb może być może być wdrażany w zapalnych miejscach świata. To projekt odpowiadający na wyzwania cywilizacyjne, zarazem realizujący cel nadrzędny związany z diagnostyką i terapią: ratowanie ludzkiego życia psychicznego
Zróbmy to razem! Давайте зробимо це разом! Let’s do this together! Zapraszamy!
BEZPIECZNY DOM ZDROWIA BEZPIECZEŃSTWO W WIELU WYMIARACH
PRAWO MIĘDZYNARODOWE
Forma budynku nawiązuje do znaku graficznego Czerwonego Krzyża i chroni obiekt zgodnie z zasadami międzynarodowego prawa humanitarnego – Konwencji Genewskiej.
BUDYNEK BEZPIECZNY
Jest obiektem o podwyższonym standardzie bezpieczeństwa. W razie zagrożenia mobile skrzydła budynku AUTOMATYCZNIE się zamykają chroniąc pacjentów i personel przed ostrzałem i odłamkami
SATELITARNA SYGNALIZACJA OCHRONA
Budynek chroniony przez zintegrowany system satelitarny dedykowany obiektom medycznym.
BEZPIECZEŃSTWO EPIDEMIOLOGICZNE
Bio ActiW – to jedna z wielu innowacyjnych technologii które mają być składowymi budynku. Metoda dezynfekcji przez zamgławianie suchą mgłą pozwala na skuteczną eliminację patogenów w powietrzu. To w budownictwo novum.
INNOWACYJNE KNOW – HOW
Jest obiektem niespotykanym, którego aspekt architektoniczny w polaczeniu z innowacjami w budownictwie i kreowaniu przestrzeni wspólnych w duchu Nowego Europejskiego Bauhausu, użycie materiałów z recyklingu,modułowa technologia, nowoczesne podejście do zasobów: wodne „reuse”, energia odnawialna, aktywne uczestnictwo społeczności lokalnej w procesie planowania, w końcu międzynarodowy kontekst i konieczność „dziejowa” – stanowią o jego znaczeniu.
SKALOWALNOŚĆ I MULTIPLIKACJA – EKOSYSTEM ZDROWIA
To zarazem oaza – miejsce rehabilitacji, wyciszenia i zdrowia dla ofiar wojny na Ukrainie ale też obiekt mogący być implementowany w miejsca zapalne na całym świecie.
BUDYNEK NA PLANIE REDCROSS
IDEA JEDNOŚCI
M-30 / Droga Jednosci Ukrainy / Droga Jedności Międzynarodowej.
Międzynarodowa droga M30 / ukr. Автошлях М 30 / – droga o znaczeniu międzynarodowym na Ukrainie, powstała 28 kwietnia 2021 roku w wyniku połączenia istniejących wcześniej magistrali M04 i M12. Ze swoją długością ponad 1400 kilometrów stanowi najdłuższą arterię w Ukrainie. Trasę utworzono w ramach obchodów 30-lecia niepodległości Ukrainy. Znana jest także jako Droga Jedności / ukr. Дорога єдності/. W ramach kampanii na rzecz realizacji projektu: RED CROSS MED CENTER, władze samorządowe już trzech miast Ukrainy, podjęły decyzje o przekazaniu działek pod tą inwestycję. To Stryj, Brzeżany i Tarnopol gdzie ma być realizowany projekt RED CROSS MED CENTER. Tym samym międzynarodowa droga M30 ma się stać Droga Jedności Międzynarodowej we wspieraniu narodu Ukraińskiego w walce o wolność i pokój. Także w ujęciu metaforycznym: Droga Jedności w kontekście RED CROSS MED CENTER stać się ma nie tylko symbolem zjednoczonej Ukrainy ale i zjednoczonej Europy i wolnego świata, w dążeniu do uzdrowienia sytuacji geopolitycznej – końca wojny na Ukrainie.
ETAP I
DIAGNOZA – KONCEPCJA RED CROSS MED CENTER 4 DESIGN DAYS / KATOWICE / Polska 2023 – ZREALIZOWANY
ETAP II
SZKICE KONCEPCYJNE – OPRACOWANIE FUNKCJONALNOŚCI WIZYTY STUDIALNE NA UKRAINIE: LWÓW, ŚWIRZ, STRYJ, BRZEŻANY, TARNOPOL SPOTKANIA Z WŁADZAMI SAMORZADOWYMI – W REALIZACJI
PROJEKT JEST SKALOWALNY – WIELKOŚĆ OBIEKTÓW ZALEŻY OD KONKRETNYCH FUNKCJI KTÓRE DEFINIUJĄ WŁADZE SAMORZĄDOWE ETAP TEN JEST W TRAKCIE REALIZACJI WE WSPÓŁPRACY Z ARCHITEKTAMI UKRAINY I WŁADZAMI LOKALNYMI NA TERENIE UKRAINY planowane zakończenie procesu: 31.03.2024
ETAP III
PROMOCJA PROJEKTU RED CROSS MED CENTER W POLSCE I ZA GRANICĄ – KALENDARIUM – W REALIZACJI
WYBÓR PARTNERA STRATEGICZNEGO PROJEKTU RED CROSS MED CENTER OPRACOWANIE RAM PRAWNYCH I MODELU INWESTYCYJNEGO OPRACOWANIE WYTYCZNYCH PROJEKTOWYCHSTWORZENIE KOSZTORYSU INWESTORSKIEGO – W REALIZACJI
ETAP V
PRACE PROJEKTOWE RED CROSS MED CENTER OPRACOWANIE WYTYCZNYCH TECHNOLOGICZNYCH UMOWY Z PARTNERAMI STRATEGICZNYMI.
Pozyskanie dokumentacji potrzebnej do projektowania i uzyskania pozwolenia na budowę na terenie Ukrainy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy, mapy geodezyjne, dokumentacja geotechniczna gruntu, warunki techniczne dostaw mediów; PROJEKT KONCEPCYJNY – W REALIZACJI
ETAP VI
DOBÓR PARTNERÓW – KNOW-HOW/ IN CORPORE, AGH, UJ, UR, ASP, SANO, BIOACTIW BIOMIMETYKA /INTERDYSCYPLINARNE PRACE PROJEKTOWE – W REALIZACJI
ETAP VII
PRACE PROJEKTOWE RED CROSS MED CENTERPROJEKT BUDOWLANY
ETAP VIII
PRACE PROJEKTOWE RED CROSS MED CENTER – uzyskanie pozwolenia na budowę i ewentualnie innych poprzedzających to pozwolenie decyzji, zgód I uzgodnień; PROJEKT WYKONAWCZY
ETAP VIII
PRZETARG NA GŁÓWNEGO WYKONAWCĘ
ETAP IX
UZBRAJANIE TERENU, PRACE BUDOWLANEW, MONTAŻOWE
ETAP X
ODDANIE DO UŻYTKOWANIE
PROMOCJA PROJEKTU RED CROSS MED CENTER W POLSCE I ZA GRANICĄ – KALENDARIUM
26-29 stycznia 2023
4 Design Days 2023 w Katowicach.
Międzynarodowym Centrum Kongresowym w Katowicach. Inauguracja projektu RED CROSS MED CENTER
15 maja 2023
TRANS/IT/US
interdyscyplinarna wystawa w procesie Polska, Włochy, Ukraina Świrz-Lwów-Kraków-Wenecja-Wrocław-Kraków międzynarodowy projekt AYA Found i Biennale Sztuki Mediów WRO w kontekście wojny w Ukrainie – prezentacja idei RED CROSS MED. CENTER Wenecja – wręczenie kamienia węgielnego Żywioły by A. Janicki
20 maja 2023
BIENNALE ARCHITEKTURY W WENECJI DNA UKRAINA
15 czerwca 2023
STRYJ / Ukraina
spotkanie z władzami samorządowymi – określenie ram współpracy wyznaczenie pierwszej lokacji RED CROSS MED CENTER
2-6 lipca 2023
Kongres UIA w Kopenhadze
25-27 sierpnia 2023
Wystawa w Gdyni.
20-21 września 2023
KIAF – Krakow International Interior&Architecture Fair,
Expo Kraków – wystawa projektów z Ukrainy i Polski z uroczystą prezentacją projektu RED CROSS MED CENTER z udziałem władz Ukrainy i Polski oraz SARP i Małopolskiej Izby Architektów RP.
21-22 września 2023
Kongres Odbudowy Ukrainy COMMON FUTURE – Targi Poznańskie 2023 / 1000 uczestników, 40 debat z udziałem 100 prelegentów /
29 września – 1 października 2023
Festiwal Architektury WIEŻA we Lwowie / AYA FOUND Wenecja, zamek Świrz – Ukraina
3-4 października 2023
Udział w Tygodniu Architektury w Madrycie
12-13 października 2023
Międzynarodowa konferencja „UREHERIT: Architects for heritage in Ukraine: recreating identity and memory”. Lwów – Ukraina
26-27 października 2023
Udział w Biennale Architektury w Krakowie. Wystawa prac architektów Ukrainy. Wystawa projektów z Ukrainy i Polski z uroczystą prezentacją projektu: RED CROSS MED CENTER z udziałem władz Ukrainy i Polski oraz środowiska architektonicznego i budowlanego.
26 października 2023
Finisaż wystawy TRAN/IT/US Świrz-Lwów-Kraków-Wenecja-Wrocław-Kraków – podsumowanie międzynarodowego projektu AYA Found i Biennale WRO
26-29 stycznia 2024
4 Design Days 2024 w Międzynarodowym Centrum Kongresowym w Katowicach
styczeń 2024
Prezentacja projektu Pracodawcom RP
luty 2024
Prezentacja projektu władzom RP
28 lutego 2024
Wystawa PostMan na Poczcie Głownej w Krakowie. Podsumowanie dwuletniej współpracy ukraińsko-polskiej w latach 2022-2024. Prezentacja projektu RED CROSS MED CENTER.
19 kwietnia 2024
W ramach Cracow Art Week wystawa reflection / portret nieoczywisty / non-obvious portrait. Prezentacja projektu RED CROSS MED CENTER.
14 maja 2024
The Mies van der Rohe Awards – Fundació Mies van der Rohe EU for Contemporary Architecture, najbardziej prestiżowa nagroda architektoniczna w Europie. Prezentacja projektu RED CROSS MED CENTRE w Barcelonie. Czytaj więcej
W ramach propagowania idei RED CROSS MED CENTER pracuje:
Komisja Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów ds. odbudowy,
Fundacja Izby Architektów NSAU,
Stowarzyszenia Architektów Polskich,
Izba Architektów RP.
Przygotowywana jest też kampania informacyjno-promocyjna RED CROSS MED CENTER w Polsce i za granicą m. in. w USA, krajach UE we współpracy z Komisją Europejską oraz na terenie Japonii we współpracy z PORT OF HUMANITY TSURUGA
AYA Found / program: Kultura Futura Świt / program e-POLIS
Projekt RED CROSS MED. CENTER realizowany jest w ramach działalności statutowej fundacja AYA Found realizującej programy:
Kultura Futura którego zwieńczeniem jest Międzynarodowe Biennale Sztuki i Technologii Przyszłości e-POLIS / Kraków 2023
Kultura Futura Świt dedykowany pomocy dla obywateli Ukrainy na terenie Polski i Ukrainy
KONTAKT UA
Aleksander Baranowski NSAU, koordynator projektów +380 67 329 1167 alex.baranowski@ukr.net
KONTAKT PL
Aleksander Janicki Prezes AYA Found Członek Komisji Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów Ukrainy ds. odbudowy i współpracy międzynarodowej. +48 793397963 alekjanicki@gmail.com swit.kulturafutura.eu aptekagallery.com kulturafutura.pl alekjanicki.eu performspace.eu hiq.com.pl
Pawilon Polski na Expo 2005 w Aichi w Japonii we współpracy z K. Ingardenem i biurem Ingarden&Ewy Architekci
2004
Nagroda w ogólnopolskim konkursie na opracowanie koncepcji architektonicznej Pawilonu Polskiego na Expo 2005 w Aichi, Japonia;
2005
Nagroda Specjalna Prezydenta Miasta Krakowa w konkursie SARP Kraków „Projekt Roku 2004 – Realizacja Roku 2004” w kategorii w kategorii Projekt Roku 2004 za projekt Pawilonu Polski Expo 2005, Aichi, Japonia, I nagroda w konkursie SARP Projekt Roku 2004 dla Pawilon Polski Expo 2005, Aichi, Japonia, SARP Kraków
2006
Honorowe wyróżnienie w konkursie Orły REFE / 2005 dla inwestycji Polski Pawilon Expo 2005, Aichi, Japonia, Medal SARP „Za wybitne dzieło architektoniczne zrealizowane w roku 2005” dla obiektu Pawilon Polski Expo 2005, Aichi, Japonia; Nagroda I stopnia Ministra Budownictwa „Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie Architektury i Budownictwa” za zrealizowany projekt Pawilonu Polskiego na światowej wystawie Expo 2005, Aichi, Japonia; Nagroda Roku SARP 2005 dla obiektu Polski Pawilon na światową wystawę Expo 2005, Aichi, Japonia /
2007
I nagroda w Konkursie o Nagrodę im. Macieja Nowickiego za innowacyjne rozwiązania w architekturze polskiej – Edycja I – „Architektura koloru” dla Pawilonu Polski na wystawie Expo 2005, Aichi, Japonia; I nagroda w międzynarodowym konkursie ContractWorld 2007 (Hanower, Niemcy) dla projektu Pawilonu Polski Expo 2005, Aichi, Japonia w kategorii „Przestrzenie ekspozycyjne”. Centrum Zaawansowanych Technologii Multimedialnych – MULTI LAB Małopolski Park Technologii Informacyjnych Ośrodek Innowacyjności Krakowskiego Parku Technologicznego 2014I nagroda za kompleksowy projekt studia i przestrzeni ekspozycyjnej nowej generacji łączącej high-tech z low-tech.
Pawilon Józefa Czapskiego, oddział Muzeum Narodowego w Krakowie
2016
Pawilon Józefa Czapskiego, najnowszy budynek Muzeum Narodowego w Krakowie, otrzymał wyróżnienie Konkursie na Wydarzenie Muzealne Roku 2016 „Sybilla”, organizowanym przez Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów w kategorii „Inwestycje”.
Trzecia Nagrodę w kategorii Architektura Użyteczności Publicznej konkursu o Nagrodę Województwa Małopolskiego im. Stanisława Witkiewicza za najlepsze, współczesne realizacje architektoniczne sprzyjające ochronie i kształtowaniu krajobrazu kulturowego Małopolski.
Opera Leśna 6D – Nowy Wymiar. Sopot
2016
I miejsce w konkursie na projekt koncepcyjny muzeum miejsca w przestrzeni Opery Leśnej w Sopocie.
Zamek Królewski na Wawelu – Centrum Multimedialne. Kraków
2019
I miejsce w konkursie na projekt koncepcyjny i wykonawczy wraz z realizacją Centrum MulƟmedialnego na Wawelu
Dom Mikołaja Kopernika w Toruniu
2022
EMYA – European Museum of the Year Award – Specjalne Wyróżnienie dla Domu Kopernika w Toruniu.
EMYA – European Museum of the Year Award To najważniejsza europejska nagroda muzealna, przyznawana od 1977 r. przez Europejskie Forum Muzeów. EMYA. Prestiżowe wyróżnienie dla muzeów europejskich, której celem jest nagrodzenie najcenniejszych wydarzeń w europejskim sektorze muzealnym. Nagroda przyznawana jest od 1977 roku przez European Museum Forum (EMF) – niezależną organizacja pozarządową, której misją jest promowanie innowacji w muzealnictwie i zachęcanie do wymiany doświadczeń i dobrych praktyk między muzeami w całej Europie. EMF działa pod auspicjami Rady Europy.
Teatr KTO w Krakowie we współpracy z M. Twardowski Architektura
2022
Tytuł Modernizacja Roku 2021 w kategorii Pamięć miejsc historycznych w konkursie Modernizacja Roku & Budowa XXI w. w Polsce;
II miejsce w kategorii Architektura użyteczności publicznej w 11. edycji konkursu o Nagrodę im. Stanisława Witkiewicza za najlepsze realizacje architektoniczne sprzyjające ochronie i kształtowaniu krajobrazu kulturowego Małopolski.;
Nominacja w XXVI edycji konkursu „Polski Cement w Architekturze” na najlepszą realizację architektoniczną z użyciem technologii żelbetowej wykonaną i przekazaną do użytku do końca 2021 r. przyznana przez STOWARZYSZENIE ARCHITEKTÓW POLSKICH.
Aleksander Janicki Prezes AYA Found / Kultura Futura Świt
Art. Aleksander Janicki – polski artysta intermedialny, projektant, autor innowacyjnych projektów w dziedzinie architektury, architektury krajobrazu i wnętrz, performer, grafik, fotograf, rzeźbiarz scenograf, twórca wideo i instalacji semi- i interaktywnych, w tym struktur multi-sensorycznych, site-specific i w przestrzeni publicznej. Kurator, autor projektów z dziedziny multimediów, projektowania graficznego, ekspozycji wystawienniczych opartych o nowe technologie (AR, VR, AI, holografia, immersja). Laureat licznych nagród w Polsce i za granicą m. in. za interdyscyplinarną twórczość łączącą nowe technologie i architekturę w tym, między innymi:
Nagroda I stopnia Ministra Budownictwa „Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie Architektury i Budownictwa” za zrealizowany projekt Pawilonu Polskiego na światowej wystawie Expo 2005, Aichi, Japonia (z pracownią Ingarden&Evy Architekci), Nagroda Roku SARP 2005, Nagroda Specjalna Prezydenta Miasta Krakowa w konkursie SARP Kraków „Projekt Roku 2004 – Realizacja Roku 2004”, I nagroda w konkursie SARP Projekt Roku 2004, Honorowe wyróżnienie w konkursie Orły REFE 2005 dla inwestycji Polski Pawilon Expo 2005, I nagroda w międzynarodowym konkursie ContractWorld 2007 (Hanower, Niemcy) w kategorii „Przestrzenie ekspozycyjne”, Wydarzenie Muzealne Roku 2016 „Sybilla” dla Pawilonu J. Czapskiego o. Muzeum Narodowego w Krakowie (wystawa stała), Wydarzenie Muzealne Roku Sybilla 2016 oraz wyróżnienie specjalne EMYA European Museum of the Year Award 2022 za multimedialne Muzeum Kopernika w Toruniu, nagrodzony w ogólnopolskim konkursie za unikalną realizację w zbytkowej tkance miasta, uhonorowany tytułem Modernizacja Roku & Budowa XXI wieku 2022 za budynek Teatru KTO w Krakowie.
Autor innowacyjnych koncepcji w duchu NEB: Wesoła Hub, Red Cross Med Center, HHous i Aqua Haus. Reżyser akcji w przestrzeni publicznej i o charakterze hybrydowym, w tym parateatralnych i opartych na technologii projekcji wielkoformatowych, mappingu i wielokanałowego dźwięku strefowego.
Założyciel Formacji HiQ i Big Data Collective. Prezes Fundacji AYA Found, twórca: Forum Kultura Futura, Międzynarodowego Biennale Kultura Futura e-POLIS i Creative Industry Platform. Właściciel Galerii i! , Apteka Janicki Gallery, PerForm. Wieloletni wykładowca na ASP w Krakowie. Jego prace znajdują się w zbiorach w Europie, Azji, Ameryce Północnej. Regularnie wystawia w Japonii. Od 2022 AYA FOUND wspiera ludność uchodźczą, zajmuje się edukacją i promocją kultury Ukrainy. Wystawia w Ukrainie (2023-24) wspierając międzynarodowe centrum współpracy w Zamku Swirz we współpracy z Narodowym Stowarzyszaniem Architektów Ukrainy. Realizuje autorski projekt, we współpracy z architektami z Ukrainy, RED CROSS MED CENTER – sieci punktów diagnostycznych i terapeutycznych na terenie Ukrainy.
W celu promowania idei RED CROSS MED CENTER pracuje Komisja Ekspertów Narodowego Związku Architektów ds. Odbudowy, Fundacja Izby Architektów NSAU, Stowarzyszenie Architektów Polskich, Izba Architektów RP. NSAU aktywnie uczestniczy tworzeniu ukraińskiego kodeksu budowlanego / seminariach firm partnerskich w Kijowie i innych miastach kraju.
Przygotowywana jest też kampania informacyjno-promocyjna RED CROSS MED CENTER w Polsce i za granicą w tym w szczególności w Stanach Zjednoczonych, krajach UE we współpracy z Komisją Europejską oraz w Japonii we współpracy z Port of Humanity Tsuruga Museum.
Zapraszamy do współpracy.
Ambasadorowie
prof. Andrzej Jajszczyk AGH University of Science and Technology
Polski naukowiec, profesor nauk technicznych, specjalizujący się w sieciach i węzłach telekomunikacyjnych, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, dyrektor Narodowego Centrum Nauki w latach 2011–2015, wiceprzewodniczący Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych.
prof. Bogdan De Barbaro profesor nauk medycznych
Polski lekarz psychiatra i terapeuta, profesor nauk medycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Polskiej Akademii Umiejętności, Międzywydziałowej Komisji Interdyscyplinarnej; Komisji Etyki w Nauce. Członek zarządu Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego
prof. Akiko Kasuya Kyoto City University of Art
Kurator w Narodowym Muzeum Sztuki w Osace (Japonia), w latach 1991 – 2008. Profesor na najstarszej uczelni artystycznej w Japonii – Kyoto City University of Art. Do szczególnych osiągnięć należy promocja polskiej sztuki w Japonii. Od lat współpracuje z art. Aleksandrem Janickim m. in. będąc kuratorką i organizatorką wystaw na tertenie Japonii.
Jan Tombiński dyplomata, ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie (2012–2016)
Polski historyk i dyplomata, w latach 1996–1998 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Słowenii, w latach 2001–2006 we Francji, w latach 2007–2012 stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej, następnie ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie (2012–2016) i przy Stolicy Apostolskiej (2016–2020).
dr hab. inż. Sylwester Tabor prof. URK (360)Rektor Uniwersytetu Rolniczego im. Hugona Kołłątaja w Krakowie
Polski naukowiec, specjalista z zakresu zarządzania, mechanizacji, informatyzacji oraz optymalizacji procesów produkcji rolniczej, członek Polskiego Towarzystwa Inżynierii Rolniczej, a także Rady naukowej ds. Strategicznych Kierunków Rozwoju Małopolski.
prof. Jerzy Niewodniczański Fizyk i geofizyk
Pracownik i profesor Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. Dziekan Wydziału Fizyki i Techniki Jądrowej AGH (1990–1993), prorektor AGH (1985–1987), prezes Państwowej Agencji Atomistyki (1992–2009)
Robert Makłowicz dziennikarz, pisarz, publicysta
Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, zyskał popularność jako felietonista „Gazety Wyborczej”. Prowadził liczne programy kulinarne w TVP, a także był autorem książek, zdobywając Nagrodę Literacką Srebrny Kałamarz. W 2020 roku uruchomił kanał na YouTube.
Ziyad Raoof Dyplomata, Pełnomocnik Rządu Regionalnego Kurdystanu w Polsce.
Współzałożyciel Kurdyjskiego Centrum Informacji i Dokumentacji. Członek Rady Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Laureat medalu Prezydenta Krakowa „Honoris Gratia”.
Partycypanci
Mykola Sheremeta Architect, Chairman of the Board Lviv Regional organization of the National Union of Architects of Ukraine
Director at „Universal Proekt,” a company specializing in design and construction. Active participant in public debates, investment projects, and international collaborations. Serves as the head of the National Union of Ukrainian Architects.
Bohdan Goy Architect, Associate Professor of Architectural Environment Design Department of Lviv Polytechnic National University
Chief architect of the Memorial to the Heroes of the Nebesna Sotnia in Lviv. Designed IT office of Global Logic and Technology for Business in Lviv. Involved in the design of the Fujikura Plant in Pidryasne village, Lviv region.
Oleksander Baranowski Project coordinator of the National Association of Architects of Ukraine
Worked as an architect in KiewZNDIEP. From 1988 to 1991 worked at FSP Arcus in Warsaw and later in Kiev. Warsaw and then in Kiev. In 2000-2005 he was the director of the Trade Fair Office in Kiev. Office in Kiev. He then worked as editor of the Murator Ukraina magazine and as an architect.
Anhelina Yefymenko
Director of the Architecture, Design and Urbanism Center „GUNPOWDER TOWER” of the Lviv Union of Architects of Ukraine, architect at «A7 Architects» bureau, curator of cultural&art and exhibition projects, co-organizer of the International Festival of Architecture and Arts „VEZHA”. The main type of activity: conceptual projects of cultural, public and residential spaces, design of exhibition projects, management of cultural and artistic projects that popularize architecture, design, urbanism and art.
Oksana Karachun Psychology practitioner working with refugees and people with psychological trauma Crisis psychologist. Perinatal psychologist. Psychosomatologist. Trainer of the International Association of Psychosomatics and Body Therapy. Member of the World Association for Positive and Transcultural Psychotherapy (WAPP). Member of the Eastern Ukrainian Association of ART-Therapists. Certified specialist in the method of cognitive imagery therapy. International supervisor. Author of MAK, textbooks and books.
Wsparcie
UNIHUT S.A. prowadzi działalność w zakresie produkcji konstrukcji stalowych i osprzętu technologicznego, świadczy usługi inwestycyjne, remontowe oraz modernizacyjne w branży mechanicznej, energetycznej i piecowej.
Firma posiada uprawnienia i certyfikaty do wykonywania oferowanego zakresu prac nadane przez: Urząd Dozoru Technicznego, Transportowy Dozór Techniczny, LL-C, Instytut Badawczy Dróg i Mostów oraz FIB-Services International S.A.. Dla zapewnienia wysokiej jakości świadczonych usług wdrożony został Zintegrowany System Zarządzania zgodny z normami ISO 9001:2015, ISO 14001:2015, PN-N 45001:2018.
To specyficzne kalendarium: swego rodzaju „raport z oblężonego miasta”, mapa pomocowej aktywności krakowian.To obrazu wojny w Ukrainie i jej reperkusje widziane w planie lokalnym, jednostkowym ale i uniwersalnym.
Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, na której studiował w latach 1984–1990. Stworzył liczne instalacje multimedialne prezentowane w przestrzeni publicznej. Był autorem artystycznych akcji i działań parateatralnych, m.in. Visitor z serii Re-Produkcje, prezentowanej niezależnie w Münster, Kassel, Wenecji oraz na Art Forum w Berlinie, Krakowie, Warszawie, Frankfurcie nad Menem, St. Petersburgu i w Norymberdze. Wraz z Krzysztofem Ingardenem i pracownią Ingarden&Ewy Architekci współtworzył zwycięski projekt na polski pawilon na Expo 2005 w Japonii. Realizował też animacje, czołówki i inne krótkie formy filmowe dla telewizji, m.in. dla Canal+, TVP i Polsatu, m.in. czołówkę programu Makłowicz w podróży. Założył formację HiQ, która tworzy performance audiowizualny – połączenie improwizowanej na żywo muzyki z wideoartem. Zespół występował m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Audio Art (2011), a także w przestrzeni MOCAK’u i Muzeum „Manggha”. Jako scenograf współpracował głównie z Piotrem Bikontem i Piotrem Urbaniakiem przy ich inscenizacjach wystawianych na deskach m.in. Teatru Nowego w Łodzi, Teatru Lalek Arlekin, Teatru KTO, Teatru Bagatela, Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatru Śląskiego w Katowicach i Teatru Powszechnego w Warszawie. Był jednym z twórców i członków redakcji pisma mówionego Gadający Pies, odbywającego się w Krakowie w latach 2010–2015. Zaprosił do występów na jego scenie Jerzego Vetulaniego. W 2017 roku jako mistrz ceremonii poprowadził pogrzeb Vetulaniego. Janicki sporadycznie udzielał się także jako aktor. W 2004 roku wystąpił w filmie Karol. Człowiek, który został papieżem w roli niemieckiego oficera Buelera, a w 2013 w krótkometrażowym mockumencie Hydrofobia.
Prezes fundacji AYA Found, inicjator programu Kultura Futura i Kultura Futura Świt (swit.kulturafutura.eu). Twórca Międzynarodowego Biennale Sztuki i Technologii Przyszłości – Kultura Futura e-Polis (kulturafutura.pl). Członek Komisji Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów ds. odbudowy i współpracy międzynarodowej. Autor koncepcji Red Cross Med Center.
Koordynatorka Apteka Janicki Gallery. Pracowała w roli tłumaczki oraz współkoordynatorki podczas wystawy Alka Janickiego Wschód – Zachód – Nieskończoność w Hirota Jinja w Nishinomiya oraz Zōjōji w Tokio. Absolwentka Porównawczych Studiów Cywilizacji i Zarządzania Kulturą na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktorantka Wydziału Filozoficznego UJ, stypendystka Japan Foundation w Kansai Language Institute w Osace i Nippon Foundation x Stanford University oraz Toshiba Fellowship w Inter-University Japanese Language Center w Jokohamie. Jej zainteresowania badawcze obejmują japońską popkulturę i życie codziennie, transkulturowość i antropologię refleksyjną. Autorka książki Wizerunek mężczyzny w visual kei (2015) oraz współautorka Oblicza kawaii (2018). Współtworzyła wystawę Czerwona Nić w Galerii i! (2019) oraz wystawę Moje Harajuku w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie (2020), do której materiał zebrała podczas badań przeprowadzanych do rozprawy doktorskiej. Prowadziła liczne spotkania autorskie i wykłady gościnne, posiada bogaty dorobek publikacyjny i konferencyjny. Prywatnie weganka, introwertyczka i estetka. Kocha modę Lolita Fashion, wampiry, baśnie, metal symfoniczny, bullet journaling, zwierzęta, jogę i masło orzechowe.
Dyplom na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, 2006.
Stypendium na Wydziale Scenografii Accademia di Belle Arti Pietro Vannuci w Perugii, Włochy.
Projektuje wnętrza mieszkalne i przestrzenie użyteczności publicznej oraz meble i elementy wyposażenia wnętrz. Zajmuje się także aranżacją wystaw i scenografią. Związana z grupą projektową kumashdesign. Na polu scenograficznym jest autorem min.: kostiumów do spektaklu dla dzieci Ptaki dziwaki, elementów scenografii do spektaklu Kabaretu Mumio Welcome Home Boys, czy dekoracji wnętrz do filmu Maryjki.
Współtworzyła z Tomaszem Wójcikiem pracownię projektową Wytwórnia21, działającą na wielu obszarach designu i upcyclingu. Wytwórnia21 pokazywała swoje realizacje, obiekty i meble na wielu wystawach i
targach designu min.: DMY International Design Festival (Berlin), Gdynia Design Days, About Design (Gdańsk), Design Weekend in Kosice, Carnevale Internazionale dei Ragazzi della Biennale di Venezia.
Wytwórnia21 storzyła aranżację kilku wystaw czasowych w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie min. wystawę Stanley Kubrick, którą w 2014 roku obejrzało 42,5 tys. widzów. W ramach pracowni współtworzyła projekty wnętrz min. sieci sklepów dla firmy Gatta, zrealizowanych w galeriach handlowych w: Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Łodzi, Szczecinie, Gdyni, Kaliszu, Gorzowie
Wlkp., Rzeszowie, Olsztynie, Gliwicach, Kielcach, Ostrowie Wlkp, Lublinie i Koszycach.
Współpracuje z Aleksandrem Janickim i studiem PerForm od 2015 roku. W ramach współpracy powstały min. projekty aranżacji i elementów wyposażenia ekspozycji stałych: w pawilonie Józefa Czapskiego w
Krakowie, której scenariusz stworzyła Krystyna Zachwatowicz; w domu Mikołaja Kopernika w Toruniu; udostępnionych turystom wyrobisk Wielickiej Kopalni Soli min. komory Gołuchowskiego; Multimedialnego Centrum Informacyjnego na Wawelu a także projekt rewitalizacji dawnego obiektu kinoteatru Wrzos na potrzeby Teatru KTO w Krakowie.
Obecnie koordynator projektów mulimedialnych m.in. Centrum Multimedialnego realizowanego dla Zamku Królewskiego na Wawelu, współpracuje przy organizacji wystaw multimedialnych i pokazów mappingowych, w tym z okazji 125-lecia Teatru im. Juliusza Słowackiego. Wieloletnia kierowniczka produkcji telewizyjnych (pracowała w telewizjach: TVP, TVN), od kilkunastu lat prowadzi własną firmę producencką, wykładowczyni Krakowskiej Szkoły Filmowej, Prezes Fundacji Wolna Sztuka, koordyntorka projektu artystyczno-edukacyjnego „Tolerancja na warsztat!”, dyrektor organizacyjny Festiwalu Filmów PO GODZINACH, absolwentka Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz Podyplomowego Studium Prawa Autorskiego Wydawniczego i Prasowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tytuły produkcji filmowych i telewizyjnych przez nią organizowanych można znaleźć na stronie: www.filmpolski.pl.
Absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (Dyplom w Pracowni Filmu Animowanego prof. Jerzego Kuci), członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich,
reżyser i twórca autorskich filmów animowanych, wideoklipów, wizuali scenicznych oraz filmów reklamowych.
Jego animacje wyświetlane były na czołowych światowych festiwalach filmowych. Beneficjent grantów Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej.
Artystycznie współpracuje z teatrami, muzeami oraz muzykami tworząc wizuale i animowane scenografie.
Urodzona w 1987 roku w Sosnowcu.
Od 2007 roku absolwentka Liceum Plastycznego w Dąbrowie Górniczej.
Od 2007 do 2012 roku studentka na Wydziale Grafiki krakowskiego ASP.
Obroniła dyplom z Grafiki Projektowej w Pracowni Projektowania Książki pod kierunkiem prof. Doroty Ogonowskiej.
Zajmuje się Grafiką projektową, projektowaniem publikacji, ilustracją.
Kompozytor (digital sound), skrzypek, twórca instalacji dźwiękowych w tym soundscape, pracuje komponując muzykę do teatru, w filmie jako jako asystent operatora dźwięku oraz samodzielnie jako operator dźwięku. Absolwentka Goldsmith College w Londynie oraz University of Brighton. Członek formacji HiQ oraz Orkiestry ElektroNova. Prowadzi zajęcia umuzykalniające metodą Edwina E. Gordona.
Skrzypaczka, absolwentka Akademii Muzycznej im. K. i G. Bacewiczów w Łodzi, magister sztuki, pedagożka, certyfikowana instruktorka zajęć umuzykalniających metodą E.E.Gordona. Współpracuje z różnymi orkiestrami, m.in. Sinfonia Iuventus, Radomska Orkiestra Kameralna. Wykonuje muzykę kameralną w duecie z tradycyjnym japońskim instrumentem koto (Nishi no Onkyo) oraz fortepianem (Clair de Lune). Prowadzi zajęcia umuzykalniające metodą Edwina E. Gordona.
Pochodzący z Jastarni, muzyk, klarnecista, saksofonista, improwizator. Absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie saksofonu jazzowego dr Macieja Obary. ako młody muzyk angażuje się w wiele projektów jako klarnecista i saksofonista. Grał w kilku rozrywkowych orkiestrach. Był laureatem konkursów improwizacji jazzowej. Laureat XIX Przeglądu Młodych Zespołów Jazzowych i Bluesowych z zespołem Nordwave (Nagroda dla najlepszego zespołu). Współpracuje z wieloma artystami z różnych środowisk twórczych. W przestrzeni muzycznej dąży do stworzenia uniwersalnego języka pomiędzy artystami, z którymi dzieli scenę, ale także między twórcą i odbiorcą.
Historyk sztuki i filolożka włoska, doktorantka na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przez kilka lat mieszkała w Holandii, gdzie założyła fundację Meet Maastricht, organizującą wydarzenia kulturalne dla studentów i imigrantów. Autorka scenariuszy do smartphonowych gier miejskich. Chętnie angażuje się w projekty, które w wartościowy sposób łączą nowoczesne technologie z promocją sztuki i dziedzictwa. W wolnym czasie śpiewa w chórze i odkrywa dziką przyrodę Polski.
Studentka kierunku Sztuka i Media na jednej z krakowskich uczelni artystycznych, w przyszłości pewnie informatyki oraz scenografii. Swoje przyszłe życie wiąże z działalnością w branży kreatywnej i tworzeniem gier komputerowych. Poza pracą i nauką, wolny czas zajmuje jej fotografia, literatura, muzyka, kino, teatr i praktyka jogi.
Początkująca studentka historii sztuki i teatrologii, swoje przyszłe życie wiąże ze sceną teatralną; poza pracą i nauką, wolny czas zajmuje jej fotografia, literatura, muzyka i rozmowy w kawiarniach.
Początkująca motion designer, grafik, montażystka. Tłumacz, certyfikowana nauczycielka angielskiego. Mieszka gdzieś pomiędzy Polską a Anglią. Pasjonatka śpiewu, popkultury Amerykańskiej i Japońskiej, języków obcych, psychologii, hobbystycznie realizatorka dźwięku. Oficjalnie chodząca encyklopedia wiedzy „bezużytecznej” – osoba do której należy się zwrócić by dowiedzieć się na przykład ile lat żyją gekony, lub jaka jest oficjalna nazwa wrześniowej pełni księżyca. Szczęśliwa pracując przy komputerze, a najszczęśliwsza przebywając w towarzystwie kotów.
Absolwent krakowskiego ZSŁ im. Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku, student Akademii Górniczo-Hutniczej oraz młody, specjalizujący się w UNITY programista. Na co dzień – towarzyski, człowiek wielu zadań i hobby, a w pracy – skupiony i wytrwały. Woli tworzyć swoje własne kody, ale stara się rozwiązać każdy powierzony mu problem. Jego wady? Długo śpi i pracuje w nocy. Ale przecież liczą się efekty!
Magister inżynier Telekomunikacji na wydziale Informatyki, Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie. Interesuje się sportem (narciarstwo, snowboard, rower, pływanie, piłka nożna, kitesurfing), muzyką klasyczną, kinem, psychologią i nowoczesnymi technologiami.
Uniwersytet Jagielloński – Instytut Sztuk Audiowizualnych, Publishing School of Media. Od lat pracuje jako motion designer. Współpracował z klientami z Francji, Anglii, Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Japonii. Od 2016 roku freelancer. Brał udział w licznych koncertach i projektach muzycznych – kompozycja muzyki elektronicznej, field recording, animacje komputerowe. Współpracował przy etiudach filmowych. Gra na gitarze, nurkuje.
Absolwentka Wydziału Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego na kierunkach Wzornictwo oraz Art & Desing. Początkujący graphic designer. Niepoprawna perfekcjonistka. Interesują ją działania z pogranicza sztuki i dizajnu. Hobbystycznie szyje kreacje dla siebie i przyjaciół. Pasjonatka wszelakich odmian camelia sinensis (herbaty), produkcji Park Chan-wook’a, Shin’ichiro Watanabe i Guillermo del Toro. Zwolenniczka kameralnych wieczorów w dobrym towarzystwie.
Studentka scenografii Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie oraz absolwentka Digital Visual Design na Aalto University. Asystentka w Pracowni Kostiumu prowadzonej przez Katarzynę Borkowską na krakowskiej ASP. Współpracowała przy tworzeniu scenografii i kostiumów w Teatrze Ludowym, Teatrze Starym, TR Warszawa. Ostatnio zajmuje się tworzeniem przestrzeni zarówno teatralnych jak i wirtualnych.
Teatr KTO jest teatrem niezwykłym, i takie też są jego dzieje. To prawdziwy teatr peregrynujący, po kraju i po świecie, sięgający do tradycji, wręcz do archetypów – rytuałów, procesji, moralitetu, spektaklu ulicznego, nawet tumultu, zdarzeń ad hoc. Przedziwnie konsekwentnym zrządzeniem losu, do tej pory Teatr KTO nie miał własnej, stałej siedziby, niczym tytułowy Peregrinus. Sytuacja z pewnością była twórcza, sądząc po znakomitych efektach artystycznych działań, lecz i niepewna… To może ulec teraz realnej poprawie, na rzecz większej stabilności.
Nowa siedziba, planowana według koncepcji artysty Aleksandra Janickiego i projektu tego autora oraz architekta Mariusza Twardowskiego z zespołem, wydaje się być idealnym miejscem dla KTO. Może zakrawać to na paradoks, że teatr wędrowny zostanie zamknięty w jednej, pudełkowej kubaturze typu black box… lecz to tylko pozory. Siedziba, zlokalizowana przy ulicy Zamoyskiego w Krakowie, w miejscu znanym szerszej publiczności jako dawne kino „Wrzos”, będzie punktem wyjścia, oparciem dla szerszych działań w przestrzeni. Tak, jak było to do tej pory, jednak w oparciu o komfort własnego domu, do którego może powrócić zdrożony pielgrzym.
Zdaniem autorki tych słów, sama wspomniana lokalizacja ma genius loci zupełnie zgodny z duchem spektakli KTO. To nastrój poetycki, nostalgiczny, pod magicznym wzgórzem Krzemionek (znanym z legendy o czarnoksiężniku Twardowskim) i bujnym, starym parkiem im. Bednarskiego. To aura Podgórza, niegdyś niewielkiego, lecz samodzielnego miasta na prawym brzegu Wisły, a od nieco ponad stu lat dzielnicy Krakowa. Ulica Zamoyskiego, przebiegająca równolegle do krawędzi parku, pod samą „górą”, ma charakter z przełomu wieku XIX i XX – z kulminacjami w postaci dwóch imponujących, ceglanych budowli sakralnych, w typie dumnej architektury narodowej z okresu poprzedzającego odzyskanie niepodległości. Sama siedziba byłego kina, przebudowana w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, mieściła niegdyś przytułek. Jej główną cechą jest nadal śliczna – mimo dodatków sprzed czterdziestu lat – fasada, o neobarokowym kształcie, pochodząca z początku okresu międzywojennego. Jak pisał w 1903 r. Kazimierz Mokłowski, znany lwowski architekt, obiekty takie mają „miłe oku formy”… miękko spływające, rodzime, zakorzenione w tradycji.
Właśnie ta fasada, oczyszczona ze zmian, zostanie jako znak i symbol miejsca, jako świadek historii. Da widzom i przechodniom pole dla własnej, swobodnej interpretacji, np. jako maska teatralna czy scenograficzna zastawka. Za nią i obok niej, respektując jej autentyczną materię, rozegra się projektowany spektakl nowej, funkcjonalnej przestrzeni teatralnej. Logiczna kompozycja nie narusza charakteru niewielkiej działki, lecz doskonale go uzupełnia. Autorzy projektu świetnie wpisali tu wiele, niezbędnych dla funkcjonowania teatru, komponentów. To elementy wejść, foyer z koniecznym programem (kasy, szatnie, komunikacja, toalety), galerii, przestrzeni sali teatralnej i wielofunkcyjnej, kawiarni, zaplecza. Układ brył jest warstwowy. Kolejno są to: pozostawiona fasada, uzupełniona o element wejścia z reliefem logo Teatru, przeszklone bufory w postaci dwukondygnacyjnego foyer, czarna bryła mieszcząca scenę z możliwością co najmniej czterech aranżacji widowni, z otwieralnym dachem – okiem, białe prostopadłościany funkcji towarzyszących, w tym kawiarni. Co więcej, nowym bryłom towarzyszą ogrody – zieleń wewnętrzna, zielone tarasy i ogród z tyłu działki, stapiający się zielenią z sąsiadującą, bujną florą parkową. Jest też wgląd w litą skałę Krzemionek przez przeszklenia w posadzce foyer.
Tak czytelna sekwencja przestrzeni nowej siedziby – od uroczej fasady, przez machinę teatru po tajemniczy ogród, początkowo niewidoczny, z możliwością projekcji w kinie letnim – służy teatrowi i samemu życiu. Nie komplikuje nic nadmiernie, lecz ułatwia działanie wyobraźni potencjalnego widza, swoją obecnością i treścią stosownie ożywia senną przestrzeń miejską i oddaje całe pole sztuce. Kto pozostanie obojętny na tak inspirującą propozycję?
Tekst: Marta A. Urbańska, dr inż. arch. IARP SARP
Autorzy: Projekt koncepcyjny: art. Aleksander Janicki. Projekt architektoniczny: art. Aleksander Janicki, arch. Mariusz Twardowski. Współpraca autorska: arch. Agnieszka Żabicka, arch. Barbara Leśniak, arch. Wnętrz Maja Gralak. Współpraca: arch. Wojciech Wokan, arch. Mariusz Pers, arch. Krzysztof Grzędziel. Prezentacja: Produkcja SAV- Studio ART.V. Koncepcja: Aleksander Janicki. Wizualizacje: Piotr Sternadel. Opracowanie graficzne: Ela Merta. Wideo – scenariusz: Aleksander Janicki. Animacja: Tomek Głodek.
Najpiękniejszy polski teatr. Najnowocześniejsza technologia. Największy pokaz mappingu na pojedyńczym gmachu w Polsce!
Spektakularne i jedyne w swoim rodzaju widowisko, zrealizowane z rozmachem jakiego jeszcze w Polsce nie było. 270 stopni multimedialnej projekcji w rekordowej rozdzielczości. 3172 m2 video mappingu 3D. 165 tysięcy lumenów światła. Przestrzenny, 9-kanałowy dźwięk.
Wspaniały krakowski artysta, twórca instalacji multimedialnych i wideo – Aleksander Janicki – przy użyciu najnowocześniejszych projektorów zamieni trzy fasady budynku Słowaka w wielki ekran, w magiczny portal do naszej historii.
Premiera: 6 grudnia 2018
Widowisko odbywa się w ramach projektu „Wyspiański Wyzwala” dofinansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Funduszu Promocji Kultury.
Wystawa: East – West – Infinity / Poland – Japan 2019 Aleksandra Janickiego jest kolejną z cyklu wystaw wielowątkowych. W 2019 roku głównym kontekstem wystawy jest 100. rocznica nawiązania stosunków międzynarodowych między Polską a Japonią.
Ekspozycja składa się z prac Aleksandra Janickiego i obejmuje rzeźby, instalacje multimedialne, malarstwo, grafikę i fotografię, a także innowacyjne prace interaktywne z zakresu nowych mediów, w tym technologii rozszerzonej rzeczywistości (AR) i wirtualnej rzeczywistości (VR).
Multidyscyplinarnej ekspozycji towarzyszyła prezentacja projektów wystawienniczych związanych z najwybitniejszymi przejawami polskiego dziedzictwa kulturowego, takimi jak: Zamek Królewski na Wawelu w Krakowie, Muzeum Mikołaja Kopernika w Toruniu, Muzeum Narodowe w Krakowie, a przede wszystkim – wielokrotnie nagradzany projekt polskiego pawilonu na Expo 2005 w Japonii.
Celem wystawy było przybliżenie Japończykom najważniejszych twórców polskiej kultury, m.in. Mikołaja Kopernika, Fryderyka Chopina, Bronisława Piłsudskiego czy Marii Curie-Skłodowskiej.
Twórczość Aleksandra Janickiego od wielu lat wchodzi w dialog z kulturą japońską. Liczne projekty w Polsce i Japonii oraz odbiór jego sztuki w Kraju Kwitnącej Wiśni jest tego najlepszym dowodem. To także doskonały przykład wieloletniej, owocnej współpracy artystycznej polskiego twórcy ze środowiskiem artystów japońskich – widoczny znak dialogu między kulturami obu narodów.
Świątynia Zōjō-ji Treasures Gallery
増上寺オブジェクト 宝物展示室
Nimb
Aleksander Janicki Drewno polichromowane pokryte płatkami złota Kraków 2019
光背
アレクサンデル・ヤニツキ 金箔で覆われたポリクローム・ウッド ポーランド クラクフ 2019
Tōkaido
Podróż Aleksander Janicki fotografia
東海道
旅 アレクサンデル・ヤニツキ 写真
Fotografia wernakularna
Autentyczne prace znalezione i uratowane przez Aleksandra Janickiego przed zniszczeniem w Ōtsu w Świątyni Serca Księżycowego. Miało to miejsce w czasie prowadzonej przez artystę wyprawy polsko-japońskiej szlakiem Tōkaido z Katarzyną Janicką i Masakazu Miyanagą w 2014 roku
Projekt „Opera Leśna 6D – nowy wymiar” ma na celu stworzenie swego rodzaju „muzeum miejsca”. Poświęcone jego historii, historii muzyki itd. ma stać się nową ofertą w przestrzeni sławnego kurortu. Aby propozycja stała się oryginalna i przyciągająca szersze grono odwiedzających koncepcja zakładająca poszerzenie oferty dla zwiedzających o elementy galerii w przestrzeni publicznej, leśnych tras edukacyjnych w końcu przestrzeni zabawy i relaksu. Zwieńczeniem ma być balon widokowy na stałe związany z obiektem, dzięki któremu będzie można zobaczyć piękną architekturę „motylowej“ konstrukcji Operę Leśną z góry a także podziwiać panoramę na morze i okolice. /Ten punkt widokowy poza innymi atrakcjami, może stanowić gwarant przybywania licznej rzeszy turystów.
Praca Aleksandra Janickiego Po-widok II strukturalnie ujęta jest w rzędy i kolumny pojedynczych, niewielkich ekranów. „Przepływają” przez nie fotografie odsyłające do 55 punktów umiejscowionych na jednej z najsłynniejszych tras świata: drogi Wschodniego Wybrzeża w Japonii, znanej jako Tōkaidō, łączącej Tokyo i Kyoto. Okazjonalnie przetykane są obrazami zaczerpniętymi z Google Street View będącymi niemal bezpośrednim odniesieniem do fotografowanych miejsc.
Tōkaidō jest znakiem i jednocześnie symptomem japońskiej modernizacji. Trasa wpisuje się w co najmniej cztery konteksty, związane z historycznym rozwojem tego kraju: jej nazwa określała szlak komunikacyjny (do początków ery Meiji, czyli do 1868 roku), trasę kolejową (w okresie Meiji, czyli w latach 1868-1912), region ukształtowany w okresie starożytnej Japonii i wreszcie – w czasach nam już współczesnych, w latach 60 i 70. XX wieku – imponujące megalopolis, ciąg komunikacyjny największych japońskich miast (Tokyo, Nagoyi, Kyoto, Osaki i Kobe). Jest to jednocześnie trasa, w którą wpisane są niezwykle bogate konteksty kulturowe. Już sama jej struktura oparta jest na jednej z bardzo ważnych historii buddyjskich. Liczba stacji mędzy Tokyo i Kyoto ucieleśnia losy jednego z bohaterów Avatamsaka Sutry, Sudhany, który – poszukując oświecenia – udał się do pięćdziesięciu trzech nauczycieli mających służyć mu w tym pomocą. Wędrówka tą, ważną komunikacyjnie i kulturowo, trasą przywodzi nieodmiennie na myśl ducha XIX-wiecznych drzeworytów ukiyo-e Utagawy Hiroshige z serii Pięćdziesiąt trzy przystanki na Tōkaidō, w których sportretowane zostały stacje shukuba. Wcześniej wielokrotnie wędrował tą trasą niestrudzony poeta-podróżnik, Bashō – jedna z jego najbardziej znanych peregrynacji, rozpoczęta we wrześniu 1684 roku, trwała siedem miesięcy i przyniosła w efekcie poetycki dziennik podróży, Nozarashi kikō (The Records of a Weather-exposed Skeleton). Wędrówka szlakiem Tōkaidō jest więc czymś znacznie więcej, niż tylko przemierzaniem trasy między koordynatami przestrzennymi: jest zanurzeniem w multisensoryczną i wyobrażeniową przestrzeń pamięci. Chodzi przy tym zarówno o pamięć indywidualną, na którą składają się jednostkowe przeżycia, jak i tę wspólną, która często przybiera miano tradycji. Ten wymiar specjalny – francuski filozof, Henri Lefevbre, nazwał „przestrzenią przeżywaną” – formą doświadczenia, w której codzienne, zwyczajne praktyki zbiegają się ze sferą wyobrażeń zawartych w reprezentacjach i pojęciach, w fantazji artystów i reakcjach mieszkańców oraz wędrowców. Współcześnie zasoby pamięci (a zarazem doświadczania przestrzeni) są także zasilane obrazami elektronicznymi, rodzącymi się w wyniku wielokrotnego przetwarzania danych. Jest tak zwłaszcza w przypadku serwisów mapowych, na czele z najpopularniejszym, niemal wszechobecnym standardem Google Maps i Google Earth.
Znane obrazki z Google Street View, które przeplatają się w pracy Janickiego z rwanym, nieregularnym pulsem przepływających przez ekrany monochromatycznych fotografii, stanowią paradoksalne z punktu widzenia ontologii medialnej formy z pogranicza reprezentacji i symulacji. Pozorny realizm reprezentacji fotograficznej (kogóż nie fascynowały przeróżne szczegóły życia ulicy możliwe do wyśledzenia w Google Street View) jest jedynie przesłoną dla trójwymiarowej, nawigowalnej formy będącej efektem hybrydowego kompozytowania, czyli łączenia tekstur i brył z bibliotek programów, w których powstają (ze starannie zaplanowanym strumieniem fotografii wykonanych ze specjalnego samochodu Google). W efekcie Po-widok II wskazuje zarówno na niestabilność obrazowych odniesień, jak i na palimpsestowość samej pamięci, opartej nie tylko na nakładaniu się porowatych i nieciągłych warstw indywidualnych wspomnień, ale także na fuzji jednostkowego, przeżywanego doświadczenia z wplecionymi weń medialnymi reprezentacjami. Jednym z jej źródeł jest wspomniane już nałożenie się współcześnie kolejnych warstw reprezentacji. W przypadku drogi Tōkaidō, przypomnijmy, chodzi o przestrzeń przeżywaną o ogromnej gęstości znaczeniowej zakorzenionej w niezwykle bogatej historii. Towarzyszy jej proliferacja obrazów medialnych, krążących w cyfrowym krwioobiegu globalnych sieci komunikacyjnych. Tkwiąc w samym środku tego procesu i podróżując jednocześnie w realnej, fizycznej przestrzeni oraz jej wielomedialnych analogonach często sami nie wiemy, czy postrzegane przez nas obrazy przynależą do naszej osobistej pamięci czy też stanowią fragment kłącza spajającego nas z historią miejsca. Po-widok II nie daje jasnej odpowiedzi na tak postawione pytanie, może być raczej postrzegany jako forma negocjacji: tego, co bardzo szczególne i wyjątkowe (można tutaj sytuować kulturowe konteksty Drogi Wschodniego Wybrzeża, a także tryby, gatunki i formy charakterystycze dla sztuki japońskiej – czy szerzej – estetyki Wschodu) z tym, co uniwersalne i uniwersalizujące (programistyczne procedury określające zasadniczą warstwę cyfrowych i sieciowych archiwów oraz repozytoriów pamięci). Z tej perspektywy istotny staje się nie tyle egzotyzm odległych kulturowo punktów odniesienia, ile raczej sytuacja wędrówki jako interfejsu między swojskim (jednostkowym, specyficznym) i obcym; między tym, co postrzega się jako pamięć własną, niepowtarzalną i indywidualną, a tym, co zostało ukształtowane przez formy medialne przynależące do różnych porządków – tradycyjnych form reprezentacji obrazowej oraz mediów audiowizualnych, cyfrowych i sieciowych.
Najbardziej wyrazistą metaforą takiej negocjacji mogą być obrazy z Google Street View wyposażone w napisy po japońsku; dobrze znany interfejs został wyposażony w znaki, które jawią się wręcz abstrakcyjnie i graficznie w swojej obcości. Forma instalacji (ekrany uporządkowane w szeregi i kolumny) przywodzi jednocześnie na myśl odbitki harimaze – łączące strukturalnie w jednym arkuszu kilka stacji szlaku Tōkaidō, prezentowanych zazwyczaj w różnych porach roku. Słynna seria ukiyo-e Utagawy Hiroshige, Pięćdziesiąt trzy przystanki na Tōkaidō, nosi ślady transmedialności łącząc historię kartografii i sztuk wizualnych. Japoński drzeworytnik daleki był w przedstawianiu miejsc od całkowitego realizmu, kierując się często – bardziej niż chęcią osiągnięcia wierności przedstawienia – potrzebą wpisania swoich prac w pewne konwencje wizualne sztuki japońskiej. Przeznaczeniem odbitek składających się na pięć serii harimaze, które powstały między 1840 a 1850 rokiem była w gruncie rzeczy wędrówka przez różne powierzchnie – mogły być swobodnie odrywane i przemieszczane, a ich porządek mógł być niemal dowolnie rekreowany. Tak dzieje się również z płynnymi (i płynącymi) obrazami Aleksandra Janickiego składającymi się Po-widok II – podobnie, jak to przydarza się obrazom, które próbujemy zachować w (technologicznie dzisiaj wzmocnionej) pamięci.
Black Garden – interaktywna instalacja site-specific, 2013
Interaktywna przestrzeń sensoryczna, oddziałująca na zmysł wzroku, zapachu i słuchu to swego rodzaju instrument muzyczny. Pomieszczenie, w którym eksponowana jest praca, konfrontuje pałacową, zdestruowaną salę ze ścianą bluszczu. Realistyczna imitacja rośliny w kolorze czarnym, pokrywająca ścianę zabytkowego pomieszczenia, pogłębia wrażenie opuszczonego miejsca, pustostanu. Pojawienie się widza w okolicy instalacji uruchamia dźwięk i zapach za pomocą czujnika ruchu (kinect). Ruch widza—uczestnika generuje losowo zestaw specjalnie skomponowanych, elektronicznych dźwięków, przypominających odgłosy typowe dla ogrodu: owady, ptaki, zwierzęta, ale i dźwięki industrialne. Losowo wybrane próbki tworzą przestrzenną, wielokanałową kompozycje zawsze o niepowtarzalnej ‚linii melodycznej’ w sumie tworzącej cyber— lub post—naturalny świat. Efektom dźwiękowym towarzyszy spreparowany zapach. Projekt odnosi się z jednej strony do historii miejsca, z drugiej to opowieść futurystyczna, odnosząca się do niejednoznacznego znaczenia słowa: natura. Ulotne, niepokojące sztuczne „teraz”, złożone z obrazu dźwięku i zapachu, buduje sensoryczną pamięć miejsca.
Z okazji dwudziestolecia działalności Muzeum Manggha, powołanego z inicjatywy Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz, 5 lipca została otwarta wystawa Aleksandra Janickiego pod tytułem Tōkaidō – droga wschodniego morza. Tak jak w poprzedniej wystawie A. Janickiego Hiroshige multimedialnie i tym razem kontekstem ma być sztuka sławnego drzeworytnika. Twórczość Hiroshigego Andy stała się inspiracją dla wielu malarzy: Vincenta van Gogha, Paula Cézanne’a, Heneriego de Toulouse-Lautreca, Paula Gauguina i innych. Tym razem stanowi bazę projektu interdyscyplinarnego z użyciem nowych mediów.
Seria dziewiętnastowiecznych drzeworytów Hiroshigego Pięćdziesiąt trzy przystanki na Tōkaidō to ilustracja tzw. drogi wschodniego morza, najważniejszej arterii biegnącej z miasta Edo (obecnie Tokio) do Kioto – siedziby cesarza Japonii – funkcjonującej od VIII wieku. Na drodze istniały urzędowo wyznaczone stacje, zwane shukuba, oferujące podróżnym odpoczynek, posiłek i nocleg.
Obecnie szlak Tōkaidō jest najbardziej uczęszczaną trasą w Japonii. Łączy największe miasta: Tokio, Jokohamę, Nagoję i Kioto. W ciągu trzech i pół godziny można ją pokonać shinkansenem (szybką koleją), o parę godzin dłużej autostradą, tak zwaną jedynką. Autor wystawy Aleksander Janicki zdecydował się podążyć tradycyjnym szlakiem, uwiecznionym przez Hiroshigego.
Seria Hiroshigego Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō stanowi ważny zbiór w kolekcji Feliksa Mangghi Jasieńskiego, która dzięki Andrzejowi Wajdzie i Krystynie Zachwatowicz-Wajdzie znalazła swe schronienie w ufundowanym przez nich Muzeum.
Zbiór ten był jednym z powodów odwiedzin Muzeum Manggha przez japońską Parę Cesarską w 2002 roku oraz kontekstem wystawy przygotowanej na tę okoliczność przez Aleksandra Janickiego zatytułowanej Hiroshige multimedialnie.
W związku z 20. rocznicą działalności Muzeum Manggha autor wystawy sprzed lat ponownie nawiązuje do twórczości japońskiego artysty. Podróż szlakiem Tōkaidō stała się próbą dotarcia do miejsc utrwalonych przez drzeworytnika. Większa część historycznego szlaku już nie istnieje; część widoków, które utrwalił Hiroshige, była kompozycyjnym kolażem, wytworem artystycznej wyobraźni – co prawda opartej na licznych szkicach z podróży, niemniej modyfikowanych wedle licentia poetica mistrza
Wyprawa szlakiem Tōkaidō stała się tym samym poszukiwaniem nieistniejącego, pogonią za iluzją, obrazem hiperrealności. Ma to swe odbicie w konstrukcji ekspozycji. Jej wielowątkowy charakter to swego rodzaju palimpsest stworzony z przenikania się tego, co realne, z tym co wyobrażone.
Z racji osoby tropiącego obcego prezentowane prace stanowią refleksję dotyczącą recepcji odmiennej kultury imperium znaków, jak również pamięci pełnej dygresji i pobocznych odniesień, przypominającej strukturę sieci zacierającej linearny charakter drogi.
Prezentowana wystawa to multimedialny kolaż motywów z internetowej sieci, wymieszanych z dokumentalnymi zdjęciami z wyprawy, zacierającymi w migotliwej mozaice to, co realne, z tym co wirtualne; to formy kalejdoskopu z charakterystyczną wielością zmultiplikowanych odbić – powidoków zarejestrowanych obrazów; zdjęcia i przebłyski wideo – pojawiające się znienacka i szybko zanikające; notacje emocji i powidoków zapamiętanego. To także zmultiplikowane mapy bez konkretnej reprezentacji lub martwa natura elektronicznie ożywiana za pomocą interakcji z widzem.
Ekspozycja ma też konkretny wymiar nawiązujący do historii szlaku Tōkaidō. Wizyta na wernisażu właściciela ryokanu, gospody od XV wieku nieprzerwanie istniejącej na szlaku Tōkaidō i będącej w posiadaniu jednego rodu, świadczy o kultywowaniu tradycji, jej ciągłości. Historyczne zdjęcia buddyjskiego mnicha uratowane przez autora wystawy przed zniszczeniem ze świątyni Serca Księżyca to z kolei dowód na stopniową dezintegrację materialnej spuścizny.
Integralną częścią pokazu jest dźwięk nagrywany w trakcie wyprawy, ale przez multiplikację i fragmentaryczność nawiązujący raczej do muzyki konkretnej niż do ilustracji muzycznej.
Przewodnikiem Aleksandra Janickiego na szlaku Tōkaidō był japoński malarz, kaligraf, od lat związany z Muzeum Manggha – Masakazu Miyanaga. To dzięki niemu, cytując Imperium znaków Rolanda Barthes’a, autorowi wystawy udało się zstąpić w nieprzetłumaczalne. Wspólna praca polskiego i japońskiego artysty to przykład swego rodzaju opus magnum Mangghi: w symboliczny sposób ilustrujący realizację idei założonej przed dwudziestu laty instytucji.
Multimedialna instalacja „Upadły fortepian” autorstwa Aleksandra Janickiego, na skwerze obok Teatru im. J. Słowackiego, zamykała projekt „Chopin w mieście” przygotowany przez Krakowskie Biuro Festiwalowe.
W szklanej wielkiej gablocie postawionej na plantach pod Teatrem im. Juliusza Słowackiego został zamknięty rozbity stary wiedeński fortepian. Z umieszczonych w pobliżu głośników słychać muzykę Chopina w wykonaniu Nelsona Goernera.
Instalacja nawiązuje do wiersza Norwida „Fortepian Chopina”. Aby uzyskać efekt rozbitego fortepianu, instrument został spuszczony z wysokości sześciu metrów bez zabezpieczenia.
Historia projektu sięga roku 2005. Wtedy w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha miała powstać instalacja towarzysząca wystawie wierszy haiku w tłumaczeniu Czesława Miłosza. Głównym motywem instalacji miał być rodzaj suchego ogrodu zen, którego charakterystyczna forma z białego żwiru miała układać się w formę linii papilarnych poety. Odbicie linii papilarnych Czesława Miłosza zdobyli w tym celu Krystyna Zachwatowicz i Andrzej Wajda – wielcy zwolennicy projektu. Niestety ze względów finansowych projekt nie doszedł wtedy do skutku. Po latach, idea powróciła pod nieco zmienioną postacią instalacji w przestrzeni publicznej. Odbicie linii papilarnych Poety wycięto w stalowej blasze. Przeskalowane – bo wielokrotnie powiększone tworzą ażurową płaszczyznę. Pod jej poziomem rozsypany jest specyficzny rodzaj kruszywa – to masa liter przypominających żwir w ogrodach zen. Rzeźbę można oglądać do końca roku.
Ślad to pierwszy z projektów Aleksandra Janickiego zaplanowanych w Krakowie w ramach obchodów Roku Miłosza.
Trzy kule (każda o wymiarach od 1,5 do 2,5 m) wykonane ze stali i pomalowane na biało, o strukturze przypominającej pomiętą kartkę papieru, ustawione na szarych drobnych kamykach przypominających płaszczyznę ogrodu zen, stanęły przed gmachem głównym Muzeum Narodowego w Krakowie. W centralnym punkcie kompozycji znajduje się stalowa tabliczka z wygrawerowanym utworem haiku autorstwa poety Kikaku, w tłumaczeniu Czesława Miłosza.
Instalacja Haiku autorstwa Aleksandra Janickiego to już druga – po ustawionej tuż przy Bulwarach Wiślanych, na placu przed Centrum Obsługi Ruchu Turystycznego rzeźbie Ślad – praca zrealizowana w ramach projektu Miłosz Wyzwolony – krakowskie obchody roku Czesława Miłosza, którego operatorem jest Instytut Książki. Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W centrum Krakowa stanął nietypowy przystanek z polerowanej stali. Z głośników wewnątrz wiaty płynie muzyka Chopina. To kolejna odsłona projektu „Chopin w mieście”.
Dźwięki płynące z głośników wewnątrz wiaty odizolują słuchacza od zgiełku miasta, czasem zaś dźwięki te będą się przenikać. Przystanek został wyposażony w infomat – przy użyciu ekranu dotykowego będzie można wejść na stronę internetową www.chopinwmiescie.pl lub na stronę z informacjami turystycznymi o Krakowie.
„Na tym przystanku nie doczekamy się autobusu ani tramwaju. To będzie podróż imaginacyjna. Nikt nie może przewidzieć, dokąd w wyobraźni zaprowadzi przypadkowych słuchaczy sącząca się z głośników muzyka Chopina”
„Małopolskie Drzewo Inwestycji i Innowacji” – multimedialna rzeźba, która ma być symbolem gospodarki Małopolski. „Drzewo” to nie tylko instalacja artystyczna, ale też urządzenie, poprzez które można m.in. połączyć się z internetem czy zrobić zdjęcie.
Chopin SAT to instalacja szczególna: jej nowoczesna forma współgra z nowoczesną treścią. W środku kuli słychać bowiem muzykę Chopina, ale w nowoczesnych aranżacjach. To też fenomen, że muzyka okresu romantyzmu po dziś dzień inspiruje współczesnych twórców, którzy z muzyką klasyczną raczej się nie kojarzą. Jak przystało na instalację XXI wieku repertuar będzie się dynamicznie zmieniał, tworząc w sumie przegląd współczesnych reinterpretacji muzyki klasycznej.
Forma multimedialnej instalacji z pogranicza rzeźby i architektury, to niezwykła ażurowa kula. Po wejściu do jej środka okazuje się, że to swoista mini muszla koncertowa, w której rozbrzmiewa muzyka Chopina. Przygodny przechodzień uciekając przed zgiełkiem ulicy może nagle znaleźć się w odrealnionym świecie dźwięków.
Kula satelitarna – Chopin SAT spełnia też bardziej prozaiczną, choć istotną rolę. Wyposażono ją w panel dotykowy, który poza możliwością dowiedzenia się niemal wszystkiego o emitowanym właśnie utworze, pozwala także połączyć się ze stroną: www.chopinwmiescie.pl, a także ze stronami internetowymi opisującymi aktualne wydarzenia kulturalne i przekazującymi informacje z Krakowa.
By stworzyć projekt „Plaża” zostało zużytych 15 ton piasku kwarcowego wraz z dodatkami.
W celu podniesienia walorów turystycznych miasta, w samym centrum Krakowa została oddana do użytku plaża. Ma być dostępna dla wszystkich chętnych – nieodpłatnie! Jej korzystne umiejscowienie oraz sprzyjający odprężeniu mikroklimat cieszyć się będą niewątpliwie sporą popularnością.
Orgiami to kolejny etap projektu „Chopin w mieście”, realizowanego przez Krakowskie Biuro Festiwalowe.
Rzeźba jest symbolem dialogu tradycji z nowoczesnością. Żuraw uznawany jest w Japonii za symbol długowieczności, a ten Krakowski ma 5m wysokości i wykonany jest ze stali.
Obok ustawiono abstrakcyjne formy przedstawiające wybrane etapy składania origami. Dodatkowym elementem jest dźwięk: wokół rzeźby rozmieszczono kolumny, przystosowane do pracy na zewnątrz, które emitują utwory Chopina, grane m.in. przez Marthe Argerich, Vladimira Ashkenazego, Claudio Arrau i Rafała Blechacza.
Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha od początku istnienia skupia się na dialogu kultur dalekiego wschodu i europejskiej, a twórczość Chopina jest szczególnie bliska Japończykom. Dodatkowo, odsłonięcie Orgiami zbiegło się w czasie z rocznicą wizyty w Krakowie Pary Cesarskiej Japonii oraz Ambasadora Japonii, Yuichi Kusumoto.
Wystawa to prace siedmiu artystów wybranych przez art-kuratora Aleksandra Janickiego do wspólnego projektu. Powstałe prace dotyczą problemu identyfikacji jednostki we wszechobecnej globalizacji, która nie omija też Polski. Ekspozycja ma spełniać rolę artystycznego opisu zjawiska. Jest jak labirynt, gra z widzem, w której najbardziej oczywiste rzeczy poddawane są w wątpliwość, wątpliwość do których już na wstępie lepiej się odnieść z rezerwą, ograniczonym zaufaniem i czujnością. To przewrotny projekt, dotykający zagadnienia tożsamości.
Wystawa staje się jednocześnie impulsem do wielu przemyśleń, pokazuje jak kultura i środowisko, w którym człowiek się wychowuje, wpływa na kształtowanie jego osobowości na każdym etapie życia. Wiele prac ma charakter interaktywny, co pozwala widzowi „wciągnąć się” w projekt i chociaż przez chwilę żyć jego ideą.
Zobaczyć możemy m.in. wielkoformatowe fotografie niemowląt, wykonane w manierze zdjęć reklamowych. Dzieci posiadają już wtedy „atrybuty” człowieka modnego: makijaż, tatuaż, kolczyk. Tak od najmłodszych lat wpisywani jesteśmy w określone role społeczne, płciowe i kulturowe.
Mamy też film przedstawiający dzieci różnych kultur i ras, deklamujące fragment Inwokacji z Pana Tadeusza „Litwo, Ojczyzno moja” – tekst najczęściej uważany za najbardziej określający polską tożsamość narodową (pomijając sprawę jak bardzo ma się teraz Litwa do Polski), recytowany przez przedstawicieli różnych ras, skłania do refleksji.
Inną ilustracją problemu tożsamości narodowej jest seria fotografii zatytułowana Nazista, a wykonana na planie filmu „Karol. Człowiek, który został papieżem”, gdzie Janicki jako statysta wcielił się w rolę nazistowskiego oficera Boellera podczas przyjęcia wydawanego przez Hansa Franka na Wawelu.
Jest też zegar, na którego cyferblacie obracają się wskazówki kilku stref czasowych jednocześnie. W rzeczywistości to ten sam moment, zwracamy więc uwagę na umowność pojęcia czasu.
Jak dochodzi się do wniosku, wszystko jest umowne i wyrasta z określonego środowiska społecznego, geopolitycznego, ekonomicznego i kulturowego. Czy w takim razie coś takiego jak czysta tożsamość istnieje?
Pawilon Polski powstał jako metaforyczna przestrzeń, podporządkowana hasłu polskiej prezentacji Dostrzeż Piękno. Mieści się ono w szeroko zdefiniowanej tematyce wystawy Expo 2005 Aichi: Macierz natury — sztuka życia – ekologia. Sama prezentacja skupiona jest wokół dwóch tematów przewodnich: sylwetki Fryderyka Chopina oraz kopalni soli w Wieliczce, w specjalnie zaaranżowanej scenerii imitującej podziemne groty solnej. Głównymi elementami architektonicznymi kreującymi przestrzeń ekspozycyjną są: eksperymentalna wiklinowa elewacja pawilonu, wykonana przy użyciu prototypowej technologii opartej o modularny układ przestrzennie wygiętych stalowych ram, oplecionych białą wikliną (Salix Sp.) – odmianą wierzby powszechnie kojarzonej z muzyką Chopina (porównaj na przykład pomnik Chopina w Łazienkach) i krajobrazem mazowieckim; ekspresyjna i lekka forma, przypominająca pędzony wiatrem biały obłok, generowana jest za pomocą technik komputerowych, a jej wykonanie powierzone zostało artystom rękodzielnikom z rejonu Rudnika nad Sanem; symboliczny przekrój przez Polskę: od morza na północy po górskie szczyty na południu, jest jednocześnie wielofunkcyjną, amfiteatralną przestrzenią do projekcji multimedialnych (prezentujących główne tematy pawilonu), koncertów muzycznych, spotkań autorskich, itp. W przestrzeni tej nad sceną zawieszona jest szklana rzeźba fortepianu (autor: Tomasz Urbanowicz), a przejściu w kierunku „gór” towarzyszy instalacja multimedialna Echo (autor: Aleksander Janicki), łącząca obrazy i etiudy filmowe (5 projekcji w płaszczyźnie podłogi) z lokalnie ukierunkowanym dźwiękiem.
„Podziemna” solna komnata, wyłożona autentycznymi blokami solnymi z Wieliczki jest dramatyczną i kontrastującą ze współczesną w charakterze częścią „nadziemną”, przestrzenią ilustrującą ponad sześćsetletnią historię kopalni, oddziałującą na wszystkie zmysły widza. Projekt pawilonu, przemawiający architektonicznym językiem high-tech i low-tech jest próbą stworzenia wizerunku Polski jako nowoczesnego kraju, dynamicznie rozwijającego się technologicznie, a jednocześnie dbającego zarówno o historyczną pamięć i tradycję, rękodzieło i ekologię, jak też o współczesną kulturę i sztukę (w tym architekturę).
Autorzy:
arch. Krzysztof Ingarden, artysta plastyk Aleksander Janicki
Nagrody:
– I nagroda w konkursie im. Macieja Nowickiego za innowacyjne rozwiązania w architekturze polskiej – edycja I – „Architektura Koloru”, 2007 – I nagroda w kategorii „Przestrzenie Ekspozycyjne” w międzynarodowym konkursie architektonicznym ContractWorld Award 2007 (Hanower, Niemcy) – Nagroda Ministra Budownictwa I stopnia „Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie architektury i budownictwa” dla zrealizowanego projektu, 2006 – Nagroda Roku SARP 2005 za najlepszy zrealizowany obiekt – Honorowe wyróżnienie w konkursie Orły REFE 2005 – Nagroda SARP Kraków – Projekt Roku 2004 – Nagroda specjalna Prezydenta Miasta Krakowa w konkursie SARP Kraków „Projekt roku 2004 – Realizacja Roku 2004” w kategorii Projekt Roku 2004
