Red Cross Med Center

W obliczu agresji Rosji na Ukrainę i trwającej na jej terenie wojny, gwałtownie rośnie odsetek ludzi dotkniętych jej skutkami. To ofiary działań wojennych: żołnierze, ale i ludność cywilna w tym kobiety i dzieci. Dotknięte kalectwem, traumą, wymagają natychmiastowej pomocy. Projekt RED CROSS MED CENTER jest Polską inicjatywą w duchu solidarności z narodem Ukraińskim.

Celem projektu jest wybudowanie na terenie Ukrainy sieci obiektów medycznych dedykowanych rehabilitacji. Projekt łączy inicjatywy środowisk twórczych: naukowego, akademickiego i biznesu. Projekt pilotażowy, zainicjowany przez fundację AYA Found we współpracy z Narodowym Związkiem Architektów Ukrainy, w styczniu 2023 na Forum 4 Designe Day w Katowicach. Autorem koncepcji jest art. proj. Aleksander Janicki, autor wielu nagrodzonych w Polsce i na świecie obiektów architektonicznych (np. Pawilonu Expo 2005 w Aichi w Japonii czy Dom Mikołaja Kopernika w Toruniu wyróżniony nagrodą EMYA 2022 (European Museum of the Year Award) jako jedyny obiekt z Polski.

Projekt RED CROSS MED CENTER jest w stadium projektowym we współpracy z architektami ukraińskimi. Obecnie powstają projekty trzech obiektów medycznych w wyznaczonych przez władze lokalne Ukrainy w Stryju, Brzeżanach i Tarnopolu.

Projekt RED CROSS MED CENTER, poza aspektem humanitarnym ma też wymiar symboliczny: ma być konkretnym dowodem wsparcia wolnego świata dla Ukrainy już teraz. Zainicjowany przez Polskę, wdrażać ma innowacyjny know-how tworzone w oparciu o międzynarodową sieć współpracy. Projekt łączy najnowsze zdobycze nauki, techniki i technologii. To HUB PRZYSZŁOŚCI, rzadka okazja adaptacji wielu nowatorskich rozwiązań w jeden holistyczny byt odpowiadający na konkretne potrzeby ludności cywilnej Ukrainy.

Projekt ma też potencjał w skali globalnej. Skalowalność i adaptatywność projektu do konkretnych potrzeb dedykowany może być też społeczności międzynarodowej: może być wdrażany w zapalnych miejscach świata. To projekt o charakterze holistycznym w duchu Nowego Europejskiego Bauhausu odpowiadający na wyzwania cywilizacyjne, zarazem realizujący cel nadrzędny: ratowanie ludzkiego życia i poprawę kondycji ludności cywilnej w miejscach ogarniętych wojną. Ukraina czeka. Zróbmy to razem! Давайте зробимо це разом! Let’s do this together! Zapraszamy!

Projekt RED CROSS MED CENTER skupia inicjatywy środowiska naukowego, akademickiego i biznesu. Działa przy wsparciu wielu instytucji z Polski i zagranicy w tym: Małopolska Okręgowa Izby Architektów Polskich, SARP, środowisko akademickie i naukowe Krakowa oraz fundacje: AYA Found i In Corpore. Powstały z inicjatywy Polski i ukraińskich środowisk twórczych, realizowany jest przez społeczność międzynarodową w tym: naukowców, architektów, projektantów, artystów, inżynierów, informatyków, twórców sztucznej inteligencji w diagnostyce i praktyce medycznej. To wyjątkowe polaczenie różnych rozwiązań o charakterze innowacyjnym. Holistyczny projekt RED CROSS MED CENTER realizowany jest w ramach programów: Kultura Futura e-POLIS i pomocowego dla obywateli Ukrainy – Kultura Futura Świt. Obejmuje działania natury praktycznej korzystając z osiągnięcia nauki z zakresu: medycyny obliczeniowej – polaczenie medycyny z informatyką i sztuczną inteligencją, robotyką i innowacyjnymi rozwiązaniami z dziedziny architektury związanych z medycyną przyszłości i zrównoważonym rozwojem w architekturze.

Celem projektu jest wybudowanie na terenie Ukrainy sieci obiektów medycznych bezpiecznych dedykowanych rehabilitacji. Już teraz wyznaczone są trzy lokalizację uzgodnione z samorządem lokalnym w Stryju, Brzeżanach i Tarnopolu. To konkretne zadanie, będące przykładem solidarności i współpracy międzynarodowej. Poza praktycznym działaniem w obszarze medycyny projekt ma też wymiar symboliczny – jest wyrazem solidarności między narodami.

To zatem wizytówka działania opartego na współpracy i kreatywności dla dobra potrzebujących na Ukrainie. Dzięki skalowalności także dedykowany społeczności międzynarodowej: może być wdrażany w zapalnych miejscach świata. To projekt o charakterze holistycznym w duchu Nowego Europejskiego Bauhausu odpowiadający na wyzwania cywilizacyjne zarazem realizujący cel nadrzędny: ratowanie ludzkiego życia i poprawę jego kondycji psychofizycznej.

Aleksander Baranowski
NSAU, koordynator projektów
+380 67 329 1167
alex.baranowski@ukr.net

Aleksander Janicki
Prezes AYA Found
autor projektu RED CROSS MED CENTER
członek Komisji Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów ds. odbudowy i współpracy międzynarodowej.
+48 793397963
alekjanicki@gmail.com

BEZPIECZNY DOM ZDROWIA
BEZPIECZEŃSTWO W WIELU WYMIARACH

PRAWO MIĘDZYNARODOWE

Forma budynku nawiązuje do znaku graficznego Czerwonego Krzyża i chroni obiekt zgodnie z literą Konwencji Genewskiej.

BUDYNEK BEZPIECZNY

Jest obiektem o podwyższonym standardzie bezpieczeństwa.
W razie zagrożenia mobile skrzydła budynku AUTOMATYCZNIE się zamykają chroniąc pacjentów i personel przed ostrzałem i odłamkami

SATELITARNA SYGNALIZACJA OCHRONA

Budynek chroniony przez zintegrowany system satelitarny dedykowany obiektom medycznym.

BEZPIECZEŃSTWO EPIDEMIOLOGICZNE
INNOWACYJNE KNOW-HOW

Budynek chroniony przez zintegrowany system satelitarny dedykowany obiektom medycznym. BioMedAqua – to jedna z wielu innowacyjnych technologii które mają być składowymi budynku. Metoda dezynfekcji przez zamgławianie suchą mgłą pozwala na skuteczną eliminację patogenów w powietrzu. To w budownictwie novum.

Funkcjonalność w połączeniu z holistycznym ekosystemem
Ogrody wertykalne – świat natury i multi-sensorycznych doznań

To zarazem oaza – miejsce rehabilitacji, wyciszenia i zdrowia dla ofiar ale i bohaterów XX-wiecznej Europy. 
Obrońców wolnego świata.

M-30 / Droga Jedności Ukrainy / Droga Jedności Społeczności Międzynarodowej

Międzynarodowa droga M30 / ukr. Автошлях М 30 / – droga o znaczeniu międzynarodowym na Ukrainie, powstała 28 kwietnia 2021 roku w wyniku połączenia istniejących wcześniej magistrali M04 i M12. Ze swoją długością ponad 1400 kilometrów stanowi najdłuższą arterię w Ukrainie. Trasę utworzono w ramach obchodów 30-lecia niepodległości Ukrainy. Znana jest także jako Droga Jedności / ukr. Дорога єдності/. W ramach kampanii na rzecz realizacji projektu: RED CROSS MED CENTER, władze samorządowe już trzech miast Ukrainy, podjęły decyzje o przekazaniu działek pod tą inwestycję. To Stryj, Brzeżany i Tarnopol gdzie ma być realizowany projekt RED CROSS MED CENTER. Tym samym międzynarodowa droga M30 ma się stać Drogą Jedności Społeczności Międzynarodowej we wspieraniu narodu ukraińskiego w walce o wolność i pokój. Także w ujęciu metaforycznym: Droga Jedności w kontekście RED CROSS MED CENTER stać się ma nie tylko symbolem zjednoczonej Ukrainy ale i zjednoczonej Europy i wolnego świata, w dążeniu do uzdrowienia sytuacji geopolitycznej i końca wojny na Ukrainie.

Projekt RED CROSS MED CENTER, zainicjowany został przez jego autora – artystę, projektanta i innowatora w dziedzinie nowych mediów i architektury łączącej low-tech z high-tech, Aleksandra Janickiego podczas 4 DESIGNE DAYS 2023 w Katowicach. Jest realizowany we współpracy z NASAU / Narodowy Związek Architektów Ukrainy reprezentowanym przez prezesa Aleksandra Czyżewskiego i koordynatora NASAU Aleksandra Baranowskiego.

Aleksander Janicki, członek Rady Ekspertów Zawodowych realizujących zadanie polegające na „Koordynacji Działań na rzecz Odbudowy Ukrainy i Współpracy Międzynarodowej”, zarazem prezes Fundacji AYA Found realizującej projekt: KULTURA FUTURA ŚWIT zaprosił do współpracy twórców z Polski i Ukrainy m. in. Prezesa Oddziału Lwowskiego NASAU Nikola Szeremete i Bohdana Goya A7 Architects, wykładowcę na Politechnice Lwowskiej.

To projekt o charakterze holistycznym którego struktura i metodyka działania stać się ma wzorem tego typu placówek na świecie. A że jest oczekiwana w kraju objętym wojną, wyzwaniem jest jego realizacje w trybie ekstraordynaryjnym.

Szczególną okazją na stworzenie międzynarodowego lobby propagującego projekt na arenie międzynarodowej jest tegoroczny zjazd Polonii w Rzeszowie. To z tego grona będzie można stworzyć grupę inicjatywną i ambasadorów projektu RED CROSS MED CENTER na świecie. Jako świadomi obywatele świata cywilizacji zachodniej, bronionej przez Ukrainę, jesteśmy Im to winni. Wesprzyjmy naród Ukraiński. Ofiary nie mogą czekać. Zróbmy to razem! Давайте зробимо це разом! Let’s do this together!
Zapraszamy!

AYA FOUND / program: KULTURA FUTURA ŚWIT
swit.kulturafutura.eu
alekjanicki@gmail.com / +48 793397963

KALENDARIUM PROMOCJI PROJEKTU RED CROSS MED CENTER W POLSCE I ZA GRANICĄ

10 października 2022

Fundacja AYA Found we współpracy z Małopolską Okręgową Izbą Architektów RP i przy wsparciu Kraków 5020 zorganizowali wystawę pt. Architekci Ukrainy Wczoraj – Dzisiaj – Jutro. To pierwsza wystawa prac architektów Ukrainy która ze względu na wybuch wojny została zaprezentowana na terenie Polski właśnie w Krakowie w Pawilonie im. S. Wyspiańskiego następnie w Warszawie w siedzibie SARP.

Otwarciu wystawy prac architektów z Ukrainy towarzyszyła prezentacja prac plastycznych dzieci z Ukrainy mieszkających w Krakowie pt. “Dom marzeń” stworzonych w ramach programu Kultura Futura ŚWIT, a także było zaprezentowano mini-koncert Ukraińskiego amatorskiego teatru dla dzieci oryginalnego gatunku „NEW DAY”, pod dyrekcją reżyserki Julii Zabolotnej.

9 listopada 2022

W siedzibie warszawskiego Stowarzyszenie Architektów Polskich odbył się kolejny wernisaż wystawy „Pokój i wojna. Architektura Ukrainy”. W ramach wernisażu miała miejsce konferencja i panel dyskusyjny poświęcony kwestiom odbudowy zniszczonej wojną Ukrainy i pomocy ukraińskim architektom. Wydarzenie zorganizowane zostało przez Narodowy Związek Architektów Ukrainy, Stowarzyszenie Architektów Polskich oraz Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki. Dyskusja odbyła się w ramach otwarcia wystawy “Nagroda Roku 2021 Architektów Ukrainy”. 

Wydarzeniem towarzyszącym konferencji było podpisanie umowy o współpracy pomiędzy fundacją AYA FOUND z Krakowa a Narodowego Związku Architektów Ukrainy. Umowa została zawarta  w siedzibie SARP w Warszawie a uroczysty podpis pod dokumentem o współpracy złożyli: przez prezes Narodowego Związku Architektów Ukrainy Oleksandr Czyżewski oraz prezes AYA FOUND art. proj. arch. Aleksander Janicki twórca projektu KULTURA FUTUA ŚWIT / Світанок / SUNRISE.

17-19 grudnia 2022

We Lwowie wystartował festiwal architektoniczny “Вежа+”. Tematami przewodnimi IV Międzynarodowego Festiwalu Architektury i Sztuki były dwie kwestie: “Wojna. Architektoniczny wymiar” oraz “Architektura Nowej Ukrainy. Rekonstrukcja”. Spotkanie środowiska architektów z Ukrainy z nielicznym udziałem gości z zagranicy, miało na celu prezentację i omówienie wyników prac architektów Ukrainy z mijającego roku, a także zdefiniowanie wyzwań na rok 2023. 

Na zaproszenie VEZHA Festival we Lwowie miał miejsce także wykład art. proj. arch. Aleksandra Janickiego dotyczący jego działalności projektowej m. innymi dot. nagrodzonych projektów budynków Teatru KTO  w Krakowie i Muzeum Dom Kopernika w Toruniu oraz realizacji wdrażających w praktyce dezyderaty Nowego Europejskiego Bauhausu. M. in. została zaprezentowany projekt o  futurystycznym charakterze pt. Wesoła Hub w Krakowie czy HHOUS i Pawilony ekspozycyjnego łączący tężnię z pawilonu High-tech czy obiektem służącym rehabilitacji – infrastruktury przyszłego parku w centrum Krakowa. 

W ramach delegacji fundacji AYA Found do Ukrainy na IV Międzynarodowego Festiwalu Architektury i Sztuki VEZHA odbyła się także wizyta studialna w zamku Świrz, gdzie prezes НСАУ Oleksander Czyżewski wręczył jako symbol przyszłej współpracy ukraińsko-polskiej – miniaturę zamku Świrz prezesowi projektu Kultura Futura – Świt Aleksandrowi Janickiemu. W wizycie udział wzięli poza prezesami, koordynator projektu ze strony Ukrainy Aleksander Czyżewski i koordynator projektu ze strony polskiej, reprezentująca fundację AYA Foud Vira Prypastnik / UA.

28 stycznia 2023

4 Design Days 2023 w Katowicach.

W konferencji i wystawie projektów z Ukrainy i Polski (autorstwa A. Janickiego z zespołem) wzięłi udział, między innymi, przedstawiciele Stowarzyszenia Architektów z Ukrainy – prezes Oleksandr Czyżewski i koordynator projektu Aleksander Baranowski, oraz prezes AYA Found – Alek Janicki i przedstawiciel Małopolskiej Izby Architektów RP Piotr Chuczacz.

Zwieńczeniem międzynarodowej konferencji z udziałem delegacji wybitnych architektów z Ukrainy było wręczenie modelu kompleksu szpitalnego – koncepcji A. Janickiego RED CROSS MED CENTER – uznanego jako symbol bezpiecznego domu – wolnej Ukrainy. Koncepcja budynku za zgodą centrali RED CROSS w Genewie.

12 maja 2023

TRANS/IT/US Alek Janicki i przyjaciele.

Inauguracja współpracy polsko-ukraińskiej na terenie ogarniętej wojną Ukrainie na Zamku w Świrz.
Organizacja: Narodowy Związek Architektów Ukrainy i AYA FOUND – Polska w ramach: Kultura Futura e-POLIS, Kultura Futura Swit i XX Bienalle Sztuki Mediów WRO 2023 / AYA Found / KULTURA FUTURA
Michał Musielak, Jacek Krok, Andrzej Czop, Liudmyla Tyrak, Jacek Pilch, Anastasiia Karachun, Andrii Sacheva, Veronika Hapchenko, Mariia Mytrofanowa, Marianna Janicka-Kordasz, Valeriia Ananina, Tania Bulaj, Larysa Luchynska, Tania Ternovska, Oksana Zhupko.

20 maja 2023

Projekt DNA Ucraino VENICE 2023. To wystawa skoncentrowana na symbolicznym badaniu Genius Loci ukraińskiej kultury z myślą o kreatywności w kontekście przyszłości i rekonstrukcji kraju po wojnie.

Projekt, który wypełniał luki w naszej rekonstrukcji przeszłości, kruchej i delikatnej, ale niosącej potężną siłę transformacji na przyszłość. 
Projekt był głosem, który pomoże wzmocnić europejski przekaz w kontekście wojny i promować dialog kulturowy, wzajemną integrację kontekstów ukraińskich i europejskich w nowych czasach.

Zaproszony przez Narodowy Związek Architektów Ukrainy przedstawiciel AYA Found Aleksander Janicki przekazał rzeźbę Kamień węgielny swojego autorstwa, będącą symbolem rodzącego się nowego miejsca na mapie Europy – Hubu Świrz w którym ma miejsce wystawa prac studentów z Ukrainy studiujących w Polsce w ramach działań pomocowych oraz projekty i cykl fotografii autorstwa A. Janickiego stworzonych we współpracy z Anastasiią Karachun  z Fundacji AYA Found.
Przy “kamieniu węgielny” z Roberto Bianconi dzięki któremu wystawa DNA Ukrainy odbyła się w tak szczególnym miejscu i czasie.

15 czerwca 2023

Ukraińsko-polski program współpracy na rzecz budowy serii ośrodków rehabilitacyjnych RED CROSS MED CENTER zainicjowany przez autora – na drodze łączącej zachód i wschód Ukrainy. Decyzją mera miasta Stryj i Głównego Architekta Miasta została określona pierwsza szpitala. Pilotażowy ośrodek zostanie zbudowany w Stryju. Kolejna wizyta ma mieć miejsce już niebawem w Bierieżanach. 

Lwowska Obwodowa Administracja Państwowa, Lwowski Związek Architektów Ukrainy, Narodowy Związek Architektów Ukrainy – НСАУ, Kultura Futura, Stryjska Rada Miejska, Alek Janicki, Oleh Kanivets, Bohdan Hoy.

29 czerwca 2023

Prezentacja projektu architektoniczno-artystycznego DNA UKRAINY w Kijowie

3-4 lipca 2023

Międzynarodowa konferencja architektoniczna „Architektura wyzwań. Odbudowa Ukrainy” w Warszawie. We współpracy z Politechnika Warszawska, Narodowym Instytutem Dziedzictwa.

2-6 lipca 2023

Udział w Kongresie UIA w Kopenhadze

25-27 sierpnia 2023

Wystawa w Gdyni.

20-21 września 2023

KIAF – Krakow International Interior&Architecture Fair, Expo Kraków – wystawa projektów z Ukrainy i Polski ze uroczystą prezentacją projektu: RED CROSS MED CENTER z udziałem władz Ukrainy i Polski oraz środowiska architektonicznego i budowlanego.

21-22 września 2023

Kongres Odbudowy Ukrainy COMMON FUTURE – Targi Poznańskie 2023 / 1000 uczestników, 40 debat z udziałem 100 prelegentów

29 września – 1 października 2023

Festiwal Architektury WIEŻA we Lwowie / AYA FOUND Wenecja, zamek Świrz – Ukraina

3-4 października 2023

Udział w Tygodniu Architektury w Madrycie

12-13 października 2023

Międzynarodowa konferencja „UREHERIT: Architects for heritage in Ukraine: recreating identity and memory”. Lwów – Ukraina

26-27 października 2023

Udział w Biennale Architektury w Krakowie. Wystawa prac architektów Ukrainy. Wystawa projektów z Ukrainy i Polski z uroczystą prezentacją projektu: RED CROSS MED CENTER z udziałem władz Ukrainy i Polski oraz środowiska architektonicznego i budowlanego.

26 października 2023

Wystawa TRAN/IT/US – Świrz-Lwów-Kraków-Wenecja-Wrocław-Kraków – podsumowanie międzynarodowego projektu AYA Found dotyczącego pomocy uchodźcom w Polsce i organizacji pomocy na Ukrainie.

listopad 2023

Prezentacja konkursu Premia NSAU w okręgowych oddziałach w Dnieprze, Czerkasach, Charkowie.

23 grudnia 2023

Krajowy Zjazd NSAU – Ogłoszenie wyników konkursu „Nagroda Narodowego Stowarzyszenia Architektów Ukrainy”, Kijów

W ramach propagowania idei RED CROSS MED CENTER pracuje Komisja Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów ds. odbudowy, Fundacja Izby Architektów NSAU, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Izba Architektów RP. NSAU aktywnie uczestniczy w tworzeniu Kodeksu Budowlanego Ukrainy / seminaria kompanii partnerskich w Kijowie oraz innych miastach kraju.

Przygotowywana jest też kampania informacyjno-promocyjna RED CROSS MED CENTER w Polsce i za granicą w tym w szczególności w Stanów Zjednoczonych Ameryki, krajach UE we współpracy z Komisją Europejską oraz na terenie Japonii we współpracy z PORT OF HUMANITY TSURUGA MUSEUM.

Zapraszamy do współpracy!

Aleksander Janicki

Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, na której studiował w latach 1984–1990.
Stworzył liczne instalacje multimedialne prezentowane w przestrzeni publicznej. Był autorem artystycznych akcji i działań parateatralnych, m.in. Visitor z serii Re-Produkcje, prezentowanej niezależnie w Münster, Kassel, Wenecji oraz na Art Forum w Berlinie, Krakowie, Warszawie, Frankfurcie nad Menem, St. Petersburgu i w Norymberdze. Wraz z Krzysztofem Ingardenem i pracownią Ingarden&Ewy Architekci współtworzył zwycięski projekt na polski pawilon na Expo 2005 w Japonii. Realizował też animacje, czołówki i inne krótkie formy filmowe dla telewizji, m.in. dla Canal+, TVP i Polsatu, m.in. czołówkę programu Makłowicz w podróży.
Założył formację HiQ, która tworzy performance audiowizualny – połączenie improwizowanej na żywo muzyki z wideoartem. Zespół występował m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Audio Art (2011), a także w przestrzeni MOCAK’u i Muzeum „Manggha”.
Jako scenograf współpracował głównie z Piotrem Bikontem i Piotrem Urbaniakiem przy ich inscenizacjach wystawianych na deskach m.in. Teatru Nowego w Łodzi, Teatru Lalek Arlekin, Teatru KTO, Teatru Bagatela, Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatru Śląskiego w Katowicach i Teatru Powszechnego w Warszawie.
Był jednym z twórców i członków redakcji pisma mówionego Gadający Pies, odbywającego się w Krakowie w latach 2010–2015. Zaprosił do występów na jego scenie Jerzego Vetulaniego. W 2017 roku jako mistrz ceremonii poprowadził pogrzeb Vetulaniego.
Janicki sporadycznie udzielał się także jako aktor. W 2004 roku wystąpił w filmie Karol. Człowiek, który został papieżem w roli niemieckiego oficera Buelera, a w 2013 w krótkometrażowym mockumencie Hydrofobia.

Prezes fundacji AYA Found, inicjator programu Kultura Futura i Kultura Futura Świt (swit.kulturafutura.eu). Twórca Międzynarodowego Biennale Sztuki i Technologii Przyszłości – Kultura Futura e-Polis (kulturafutura.pl). Członek Komisji Ekspertów Narodowego Stowarzyszenia Architektów ds. odbudowy i współpracy międzynarodowej. Autor koncepcji Red Cross Med Center.

Wywiad z Aleksandrem Janickim w ramach projektu “Pracownie do wglądu”:
www.pracowniedowgladu.pl/alek-janicki/

Lily Adamowicz

Koordynatorka Apteka Janicki Gallery. Pracowała w roli tłumaczki oraz współkoordynatorki podczas wystawy Alka Janickiego Wschód – Zachód – Nieskończoność w Hirota Jinja w Nishinomiya oraz Zōjōji w Tokio. Absolwentka Porównawczych Studiów Cywilizacji i Zarządzania Kulturą na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktorantka Wydziału Filozoficznego UJ, stypendystka Japan Foundation w Kansai Language Institute w Osace i Nippon Foundation x Stanford University oraz Toshiba Fellowship w Inter-University Japanese Language Center w Jokohamie. Jej zainteresowania badawcze obejmują japońską popkulturę i życie codziennie, transkulturowość i antropologię refleksyjną. Autorka książki Wizerunek mężczyzny w visual kei (2015) oraz współautorka Oblicza kawaii (2018). Współtworzyła wystawę Czerwona Nić w Galerii i! (2019) oraz wystawę Moje Harajuku w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie (2020), do której materiał zebrała podczas badań przeprowadzanych do rozprawy doktorskiej. Prowadziła liczne spotkania autorskie i wykłady gościnne, posiada bogaty dorobek publikacyjny i konferencyjny. Prywatnie weganka, introwertyczka i estetka. Kocha modę Lolita Fashion, wampiry, baśnie, metal symfoniczny, bullet journaling, zwierzęta, jogę i masło orzechowe.

Maja Gralak

Dyplom na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, 2006.
Stypendium na Wydziale Scenografii Accademia di Belle Arti Pietro Vannuci w Perugii, Włochy.
Projektuje wnętrza mieszkalne i przestrzenie użyteczności publicznej oraz meble i elementy wyposażenia wnętrz. Zajmuje się także aranżacją wystaw i scenografią. Związana z grupą projektową kumashdesign.
Na polu scenograficznym jest autorem min.: kostiumów do spektaklu dla dzieci Ptaki dziwaki, elementów scenografii do spektaklu Kabaretu Mumio Welcome Home Boys, czy dekoracji wnętrz do filmu Maryjki.
Współtworzyła z Tomaszem Wójcikiem pracownię projektową Wytwórnia21, działającą na wielu obszarach designu i upcyclingu. Wytwórnia21 pokazywała swoje realizacje, obiekty i meble na wielu wystawach i
targach designu min.: DMY International Design Festival (Berlin), Gdynia Design Days, About Design (Gdańsk), Design Weekend in Kosice, Carnevale Internazionale dei Ragazzi della Biennale di Venezia.
Wytwórnia21 storzyła aranżację kilku wystaw czasowych w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie min. wystawę Stanley Kubrick, którą w 2014 roku obejrzało 42,5 tys. widzów.
W ramach pracowni współtworzyła projekty wnętrz min. sieci sklepów dla firmy Gatta, zrealizowanych w galeriach handlowych w: Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Łodzi, Szczecinie, Gdyni, Kaliszu, Gorzowie
Wlkp., Rzeszowie, Olsztynie, Gliwicach, Kielcach, Ostrowie Wlkp, Lublinie i Koszycach.
Współpracuje z Aleksandrem Janickim i studiem PerForm od 2015 roku. W ramach współpracy powstały min. projekty aranżacji i elementów wyposażenia ekspozycji stałych: w pawilonie Józefa Czapskiego w
Krakowie, której scenariusz stworzyła Krystyna Zachwatowicz; w domu Mikołaja Kopernika w Toruniu; udostępnionych turystom wyrobisk Wielickiej Kopalni Soli min. komory Gołuchowskiego; Multimedialnego Centrum Informacyjnego na Wawelu a także projekt rewitalizacji dawnego obiektu kinoteatru Wrzos na potrzeby Teatru KTO w Krakowie.

Agnieszka Sznajder-Leśniak

Obecnie koordynator projektów mulimedialnych m.in. Centrum Multimedialnego realizowanego dla Zamku Królewskiego na Wawelu, współpracuje przy organizacji wystaw multimedialnych i pokazów mappingowych, w tym z okazji 125-lecia Teatru im. Juliusza Słowackiego.
Wieloletnia kierowniczka produkcji telewizyjnych (pracowała w telewizjach: TVP, TVN), od kilkunastu lat prowadzi własną firmę producencką, wykładowczyni Krakowskiej Szkoły Filmowej, Prezes Fundacji Wolna Sztuka, koordyntorka projektu artystyczno-edukacyjnego “Tolerancja na warsztat!”, dyrektor organizacyjny Festiwalu Filmów PO GODZINACH, absolwentka Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz Podyplomowego Studium Prawa Autorskiego Wydawniczego i Prasowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tytuły produkcji filmowych i telewizyjnych przez nią organizowanych można znaleźć na stronie: www.filmpolski.pl.

Tomek Głodek

Absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (Dyplom w Pracowni Filmu Animowanego prof. Jerzego Kuci), członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich,
reżyser i twórca autorskich filmów animowanych, wideoklipów, wizuali scenicznych oraz filmów reklamowych.
Jego animacje wyświetlane były na czołowych światowych festiwalach filmowych. Beneficjent grantów Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej.
Artystycznie współpracuje z teatrami, muzeami oraz muzykami tworząc wizuale i animowane scenografie.

Elżbieta Merta

Urodzona w 1987 roku w Sosnowcu.
Od 2007 roku absolwentka Liceum Plastycznego w Dąbrowie Górniczej.
Od 2007 do 2012 roku studentka na Wydziale Grafiki krakowskiego ASP.
Obroniła dyplom z Grafiki Projektowej w Pracowni Projektowania Książki pod kierunkiem prof. Doroty Ogonowskiej.
Zajmuje się Grafiką projektową, projektowaniem publikacji, ilustracją.

Maria Anna Janicka

Kompozytor (digital sound), skrzypek, twórca instalacji dźwiękowych w tym soundscape, pracuje komponując muzykę do teatru, w filmie jako jako asystent operatora dźwięku oraz samodzielnie jako operator dźwięku.
Absolwentka Goldsmith College w Londynie oraz University of Brighton. Członek formacji HiQ oraz Orkiestry ElektroNova. Prowadzi zajęcia umuzykalniające metodą Edwina E. Gordona.

Anna Natalicz

Skrzypaczka, absolwentka Akademii Muzycznej im. K. i G. Bacewiczów w Łodzi, magister sztuki, pedagożka, certyfikowana instruktorka zajęć umuzykalniających metodą E.E.Gordona. Współpracuje z różnymi orkiestrami, m.in. Sinfonia Iuventus, Radomska Orkiestra Kameralna. Wykonuje muzykę kameralną w duecie z tradycyjnym japońskim instrumentem koto (Nishi no Onkyo) oraz fortepianem (Clair de Lune). Prowadzi zajęcia umuzykalniające metodą Edwina E. Gordona.

Jakub Klemensiewicz

Pochodzący z Jastarni, muzyk, klarnecista, saksofonista, improwizator. Absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie saksofonu jazzowego dr Macieja Obary. ako młody muzyk angażuje się w wiele projektów jako klarnecista i saksofonista. Grał w kilku rozrywkowych orkiestrach. Był laureatem konkursów improwizacji jazzowej. Laureat XIX Przeglądu Młodych Zespołów Jazzowych i Bluesowych z zespołem Nordwave (Nagroda dla najlepszego zespołu). Współpracuje z wieloma artystami z różnych środowisk twórczych. W przestrzeni muzycznej dąży do stworzenia uniwersalnego języka pomiędzy artystami, z którymi dzieli scenę, ale także między twórcą i odbiorcą.

Justyna Kamińska

Historyk sztuki i filolożka włoska, doktorantka na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przez kilka lat mieszkała w Holandii, gdzie założyła fundację Meet Maastricht, organizującą wydarzenia kulturalne dla studentów i imigrantów. Autorka scenariuszy do smartphonowych gier miejskich. Chętnie angażuje się w projekty, które w wartościowy sposób łączą nowoczesne technologie z promocją sztuki i dziedzictwa. W wolnym czasie śpiewa w chórze i odkrywa dziką przyrodę Polski.

Katarzyna Ziółkowska

A student of Art and Media at one of Krakow’s art schools, in the future probably an IT and scenography student. She associates her future life with activities in the creative industry and creating computer games. In addition to work and study, she uses her free time for photography, literature, music, cinema, theater and yoga practice.

Weronika Nagawiecka

Początkująca studentka historii sztuki i teatrologii, swoje przyszłe życie wiąże ze sceną teatralną; poza pracą i nauką, wolny czas zajmuje jej fotografia, literatura, muzyka i rozmowy w kawiarniach.

Zuzanna Leśniak

Początkująca motion designer, grafik, montażystka. Tłumacz, certyfikowana nauczycielka angielskiego. Mieszka gdzieś pomiędzy Polską a Anglią. Pasjonatka śpiewu, popkultury Amerykańskiej i Japońskiej, języków obcych, psychologii, hobbystycznie realizatorka dźwięku. Oficjalnie chodząca encyklopedia wiedzy „bezużytecznej” – osoba do której należy się zwrócić by dowiedzieć się na przykład ile lat żyją gekony, lub jaka jest oficjalna nazwa wrześniowej pełni księżyca. Szczęśliwa pracując przy komputerze, a najszczęśliwsza przebywając w towarzystwie kotów.

Rafał Mardyła

Absolwent krakowskiego ZSŁ im. Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku, student Akademii Górniczo-Hutniczej oraz młody, specjalizujący się w UNITY programista. Na co dzień – towarzyski, człowiek wielu zadań i hobby, a w pracy – skupiony i wytrwały. Woli tworzyć swoje własne kody, ale stara się rozwiązać każdy powierzony mu problem. Jego wady? Długo śpi i pracuje w nocy. Ale przecież liczą się efekty!

Arkadiusz Wilczyński

Magister inżynier Telekomunikacji na wydziale Informatyki, Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie. Interesuje się sportem (narciarstwo, snowboard, rower, pływanie, piłka nożna, kitesurfing), muzyką klasyczną, kinem, psychologią i nowoczesnymi technologiami.

Mateusz Barski

Uniwersytet Jagielloński – Instytut Sztuk Audiowizualnych, Publishing School of Media. Od lat pracuje jako motion designer. Współpracował z klientami z Francji, Anglii, Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Japonii. Od 2016 roku freelancer. Brał udział w licznych koncertach i projektach muzycznych – kompozycja muzyki elektronicznej, field recording, animacje komputerowe. Współpracował przy etiudach filmowych. Gra na gitarze, nurkuje.

Katarzyna Stojek

Absolwentka Wydziału Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego na kierunkach Wzornictwo oraz Art & Desing. Początkujący graphic designer. Niepoprawna perfekcjonistka. Interesują ją działania z pogranicza sztuki i dizajnu. Hobbystycznie szyje kreacje dla siebie i przyjaciół. Pasjonatka wszelakich odmian camelia sinensis (herbaty), produkcji Park Chan-wook’a, Shin’ichiro Watanabe i Guillermo del Toro. Zwolenniczka kameralnych wieczorów w dobrym towarzystwie.

Anna Rogóż

Studentka scenografii Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie oraz absolwentka Digital Visual Design na Aalto University. Asystentka w Pracowni Kostiumu prowadzonej przez Katarzynę Borkowską na krakowskiej ASP. Współpracowała przy tworzeniu scenografii i kostiumów w Teatrze Ludowym, Teatrze Starym, TR Warszawa. Ostatnio zajmuje się tworzeniem przestrzeni zarówno teatralnych jak i wirtualnych.

KTO Theatre
New HQ

Nowa siedziba KTO

Teatr KTO jest teatrem niezwykłym, i takie też są jego dzieje. To prawdziwy teatr peregrynujący, po kraju i po świecie, sięgający do tradycji, wręcz do archetypów – rytuałów, procesji, moralitetu, spektaklu ulicznego, nawet tumultu, zdarzeń ad hoc. Przedziwnie konsekwentnym zrządzeniem losu, do tej pory Teatr KTO nie miał własnej, stałej siedziby, niczym tytułowy Peregrinus. Sytuacja z pewnością była twórcza, sądząc po znakomitych efektach artystycznych działań, lecz i niepewna… To może ulec teraz realnej poprawie, na rzecz większej stabilności.

Nowa siedziba, planowana według koncepcji artysty Aleksandra Janickiego i projektu tego autora oraz architekta Mariusza Twardowskiego z zespołem, wydaje się być idealnym miejscem dla KTO. Może zakrawać to na paradoks, że teatr wędrowny zostanie zamknięty w jednej, pudełkowej kubaturze typu black box… lecz to tylko pozory. Siedziba, zlokalizowana przy ulicy Zamoyskiego w Krakowie, w miejscu znanym szerszej publiczności jako dawne kino “Wrzos”, będzie punktem wyjścia, oparciem dla szerszych działań w przestrzeni. Tak, jak było to do tej pory, jednak w oparciu o komfort własnego domu, do którego może powrócić zdrożony pielgrzym.

Zdaniem autorki tych słów, sama wspomniana lokalizacja ma genius loci zupełnie zgodny z duchem spektakli KTO. To nastrój poetycki, nostalgiczny, pod magicznym wzgórzem Krzemionek (znanym z legendy o czarnoksiężniku Twardowskim) i bujnym, starym parkiem im. Bednarskiego. To aura Podgórza, niegdyś niewielkiego, lecz samodzielnego miasta na prawym brzegu Wisły, a od nieco ponad stu lat dzielnicy Krakowa. Ulica Zamoyskiego, przebiegająca równolegle do krawędzi parku, pod samą “górą”, ma charakter z przełomu wieku XIX i XX – z kulminacjami w postaci dwóch imponujących, ceglanych budowli sakralnych, w typie dumnej architektury narodowej z okresu poprzedzającego odzyskanie niepodległości. Sama siedziba byłego kina, przebudowana w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, mieściła niegdyś przytułek. Jej główną cechą jest nadal śliczna – mimo dodatków sprzed czterdziestu lat – fasada, o neobarokowym kształcie, pochodząca z początku okresu międzywojennego. Jak pisał w 1903 r. Kazimierz Mokłowski, znany lwowski architekt, obiekty takie mają “miłe oku formy”… miękko spływające, rodzime, zakorzenione w tradycji.

Właśnie ta fasada, oczyszczona ze zmian, zostanie jako znak i symbol miejsca, jako świadek historii. Da widzom i przechodniom pole dla własnej, swobodnej interpretacji, np. jako maska teatralna czy scenograficzna zastawka. Za nią i obok niej, respektując jej autentyczną materię, rozegra się projektowany spektakl nowej, funkcjonalnej przestrzeni teatralnej. Logiczna kompozycja nie narusza charakteru niewielkiej działki, lecz doskonale go uzupełnia. Autorzy projektu świetnie wpisali tu wiele, niezbędnych dla funkcjonowania teatru, komponentów. To elementy wejść, foyer z koniecznym programem (kasy, szatnie, komunikacja, toalety), galerii, przestrzeni sali teatralnej i wielofunkcyjnej, kawiarni, zaplecza. Układ brył jest warstwowy. Kolejno są to: pozostawiona fasada, uzupełniona o element wejścia z reliefem logo Teatru, przeszklone bufory w postaci dwukondygnacyjnego foyer, czarna bryła mieszcząca scenę z możliwością co najmniej czterech aranżacji widowni, z otwieralnym dachem – okiem, białe prostopadłościany funkcji towarzyszących, w tym kawiarni. Co więcej, nowym bryłom towarzyszą ogrody – zieleń wewnętrzna, zielone tarasy i ogród z tyłu działki, stapiający się zielenią z sąsiadującą, bujną florą parkową. Jest też wgląd w litą skałę Krzemionek przez przeszklenia w posadzce foyer.

Tak czytelna sekwencja przestrzeni nowej siedziby – od uroczej fasady, przez machinę teatru po tajemniczy ogród, początkowo niewidoczny, z możliwością projekcji w kinie letnim – służy teatrowi i samemu życiu. Nie komplikuje nic nadmiernie, lecz ułatwia działanie wyobraźni potencjalnego widza, swoją obecnością i treścią stosownie ożywia senną przestrzeń miejską i oddaje całe pole sztuce. Kto pozostanie obojętny na tak inspirującą propozycję?

Tekst: Marta A. Urbańska, dr inż. arch. IARP SARP

Autorzy:
Projekt koncepcyjny: art. Aleksander Janicki.
Projekt architektoniczny: art. Aleksander Janicki, arch. Mariusz Twardowski.
Współpraca autorska: arch. Agnieszka Żabicka, arch. Barbara Leśniak, arch. Wnętrz Maja Gralak.
Współpraca: arch. Wojciech Wokan, arch. Mariusz Pers, arch. Krzysztof Grzędziel.
Prezentacja: Produkcja SAV- Studio ART.V.
Koncepcja: Aleksander Janicki.
Wizualizacje: Piotr Sternadel.
Opracowanie graficzne: Ela Merta.
Wideo – scenariusz: Aleksander Janicki.
Animacja: Tomek Głodek.

Mapping
Juliusz Słowacki Theatre

Najpiękniejszy polski teatr. Najnowocześniejsza technologia. Największy pokaz mappingu na pojedyńczym gmachu w Polsce!

Spektakularne i jedyne w swoim rodzaju widowisko, zrealizowane z rozmachem jakiego jeszcze w Polsce nie było. 270 stopni multimedialnej projekcji w rekordowej rozdzielczości. 3172 m2 video mappingu 3D. 165 tysięcy lumenów światła. Przestrzenny, 9-kanałowy dźwięk.

Wspaniały krakowski artysta, twórca instalacji multimedialnych i wideo – Aleksander Janicki – przy użyciu najnowocześniejszych projektorów zamieni trzy fasady budynku Słowaka w wielki ekran, w magiczny portal do naszej historii.

Premiera: 6 grudnia 2018

Widowisko odbywa się w ramach projektu “Wyspiański Wyzwala” dofinansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Funduszu Promocji Kultury.

Forest Opera 6D – New Dimension

Projekt „Opera Leśna 6D – nowy wymiar” ma na celu stworzenie swego rodzaju „muzeum miejsca”. Poświęcone jego historii, historii muzyki itd. ma stać się nową ofertą w przestrzeni sławnego kurortu. Aby propozycja stała się oryginalna i przyciągająca szersze grono odwiedzających koncepcja zakładająca poszerzenie oferty dla zwiedzających o elementy galerii w przestrzeni publicznej, leśnych tras edukacyjnych w końcu przestrzeni zabawy i relaksu. Zwieńczeniem ma być balon widokowy na stałe związany z obiektem, dzięki któremu będzie można zobaczyć piękną architekturę „motylowej“ konstrukcji Operę Leśną z góry a także podziwiać panoramę na morze i okolice. /Ten punkt widokowy poza innymi atrakcjami, może stanowić gwarant przybywania licznej rzeszy turystów.

After-View II

Praca Aleksandra Janickiego Po-widok II strukturalnie ujęta jest w rzędy i kolumny pojedynczych, niewielkich ekranów. „Przepływają” przez nie fotografie odsyłające do 55 punktów umiejscowionych na jednej z najsłynniejszych tras świata: drogi Wschodniego Wybrzeża w Japonii, znanej jako Tōkaidō, łączącej Tokyo i Kyoto.  Okazjonalnie przetykane są obrazami zaczerpniętymi z Google Street View będącymi niemal bezpośrednim odniesieniem do fotografowanych miejsc.

Tōkaidō jest znakiem i jednocześnie symptomem japońskiej modernizacji. Trasa wpisuje się w co najmniej cztery konteksty, związane z historycznym rozwojem tego kraju: jej nazwa określała szlak komunikacyjny (do początków ery Meiji, czyli do 1868 roku), trasę kolejową (w okresie Meiji, czyli w latach 1868-1912), region ukształtowany w okresie starożytnej Japonii i wreszcie – w czasach nam już współczesnych, w latach 60 i 70. XX wieku – imponujące megalopolis, ciąg komunikacyjny największych japońskich miast (Tokyo, Nagoyi, Kyoto, Osaki i Kobe). Jest to jednocześnie trasa, w którą wpisane są niezwykle bogate konteksty kulturowe. Już sama jej struktura oparta jest na jednej z bardzo ważnych historii buddyjskich. Liczba stacji mędzy Tokyo i Kyoto ucieleśnia losy jednego z bohaterów Avatamsaka Sutry, Sudhany, który – poszukując oświecenia – udał się do pięćdziesięciu trzech nauczycieli mających służyć mu w tym pomocą. Wędrówka tą, ważną komunikacyjnie i kulturowo, trasą przywodzi nieodmiennie na myśl ducha XIX-wiecznych drzeworytów ukiyo-e Utagawy Hiroshige z serii Pięćdziesiąt trzy przystanki na  Tōkaidō, w których  sportretowane zostały stacje shukuba. Wcześniej wielokrotnie wędrował tą trasą niestrudzony poeta-podróżnik, Bashō – jedna z jego najbardziej znanych peregrynacji, rozpoczęta we wrześniu 1684 roku, trwała siedem miesięcy i przyniosła w efekcie poetycki dziennik podróży, Nozarashi kikō (The Records of a Weather-exposed Skeleton). Wędrówka szlakiem Tōkaidō jest więc czymś znacznie więcej, niż tylko przemierzaniem trasy między  koordynatami przestrzennymi: jest zanurzeniem w multisensoryczną i wyobrażeniową przestrzeń pamięci. Chodzi przy tym zarówno o pamięć indywidualną, na którą składają się jednostkowe przeżycia, jak i tę wspólną, która często przybiera miano tradycji. Ten wymiar specjalny – francuski filozof, Henri Lefevbre, nazwał „przestrzenią przeżywaną” – formą doświadczenia, w której codzienne, zwyczajne praktyki zbiegają się ze sferą wyobrażeń zawartych w reprezentacjach i pojęciach, w fantazji artystów i reakcjach mieszkańców oraz wędrowców. Współcześnie zasoby pamięci (a zarazem doświadczania przestrzeni) są także zasilane obrazami elektronicznymi, rodzącymi się w wyniku wielokrotnego przetwarzania danych. Jest tak zwłaszcza w przypadku serwisów mapowych, na czele z najpopularniejszym, niemal wszechobecnym standardem Google Maps i Google Earth.

Znane obrazki z Google Street View, które przeplatają się w pracy Janickiego z rwanym, nieregularnym pulsem przepływających przez ekrany monochromatycznych fotografii, stanowią  paradoksalne z punktu widzenia ontologii medialnej formy z pogranicza reprezentacji i symulacji. Pozorny realizm reprezentacji fotograficznej (kogóż nie fascynowały przeróżne szczegóły życia ulicy możliwe do wyśledzenia w Google Street View) jest jedynie przesłoną dla trójwymiarowej, nawigowalnej formy będącej efektem hybrydowego kompozytowania, czyli łączenia tekstur i brył z bibliotek programów, w których powstają (ze starannie zaplanowanym strumieniem fotografii wykonanych ze specjalnego samochodu Google). W efekcie Po-widok II wskazuje zarówno na niestabilność obrazowych odniesień, jak i na palimpsestowość samej pamięci, opartej nie tylko na nakładaniu się porowatych i nieciągłych warstw indywidualnych wspomnień, ale także na fuzji jednostkowego, przeżywanego doświadczenia z wplecionymi weń medialnymi reprezentacjami. Jednym z jej źródeł jest wspomniane już nałożenie się współcześnie kolejnych warstw reprezentacji. W przypadku drogi Tōkaidō, przypomnijmy, chodzi o przestrzeń przeżywaną o ogromnej gęstości znaczeniowej zakorzenionej w niezwykle bogatej historii. Towarzyszy jej proliferacja obrazów medialnych, krążących w cyfrowym krwioobiegu globalnych sieci komunikacyjnych. Tkwiąc w samym środku tego procesu i podróżując jednocześnie w realnej, fizycznej przestrzeni oraz jej wielomedialnych analogonach często sami nie wiemy, czy postrzegane przez nas obrazy przynależą do naszej osobistej pamięci czy też stanowią fragment kłącza spajającego nas z historią miejsca. Po-widok II nie daje jasnej odpowiedzi na tak postawione pytanie, może być raczej postrzegany jako forma negocjacji: tego, co bardzo szczególne i wyjątkowe (można tutaj sytuować kulturowe konteksty Drogi Wschodniego Wybrzeża, a także tryby, gatunki i formy charakterystycze dla sztuki japońskiej – czy szerzej – estetyki Wschodu) z tym, co uniwersalne i uniwersalizujące (programistyczne procedury określające zasadniczą warstwę cyfrowych i sieciowych archiwów oraz repozytoriów pamięci). Z tej perspektywy istotny staje się nie tyle egzotyzm odległych kulturowo punktów odniesienia, ile raczej sytuacja wędrówki jako interfejsu między swojskim (jednostkowym, specyficznym) i obcym; między tym, co postrzega się jako pamięć własną, niepowtarzalną i indywidualną, a tym, co zostało ukształtowane przez  formy medialne przynależące do różnych porządków – tradycyjnych form reprezentacji obrazowej oraz mediów audiowizualnych, cyfrowych i sieciowych.

Najbardziej wyrazistą metaforą takiej negocjacji mogą być obrazy z Google Street View wyposażone w napisy po japońsku; dobrze znany interfejs został wyposażony w znaki, które jawią się wręcz abstrakcyjnie i graficznie w swojej obcości.  Forma instalacji (ekrany uporządkowane w szeregi i kolumny) przywodzi jednocześnie na myśl odbitki harimaze – łączące strukturalnie w jednym arkuszu kilka stacji szlaku Tōkaidō, prezentowanych zazwyczaj w różnych porach roku. Słynna seria ukiyo-e Utagawy Hiroshige, Pięćdziesiąt trzy przystanki na Tōkaidō, nosi ślady transmedialności łącząc historię kartografii i sztuk wizualnych. Japoński drzeworytnik daleki był w przedstawianiu miejsc od całkowitego realizmu, kierując się często – bardziej niż chęcią osiągnięcia wierności przedstawienia – potrzebą wpisania swoich prac w pewne konwencje wizualne sztuki japońskiej. Przeznaczeniem odbitek składających się na pięć serii harimaze, które powstały między 1840 a 1850 rokiem była w gruncie rzeczy wędrówka przez różne powierzchnie – mogły być swobodnie odrywane i przemieszczane, a ich porządek mógł być niemal dowolnie rekreowany. Tak dzieje się również z płynnymi (i płynącymi) obrazami Aleksandra Janickiego składającymi się Po-widok II – podobnie, jak to przydarza się obrazom, które próbujemy zachować w (technologicznie dzisiaj wzmocnionej) pamięci.

Black Garden

Black Garden – interaktywna instalacja site-specific, 2013

Interaktywna przestrzeń sensoryczna, oddziałująca na zmysł wzroku, zapachu i słuchu to swego rodzaju instrument muzyczny. Pomieszczenie, w którym eksponowana jest praca, konfrontuje pałacową, zdestruowaną salę ze ścianą bluszczu. Realistyczna imitacja rośliny w kolorze czarnym, pokrywająca ścianę zabytkowego pomieszczenia, pogłębia wrażenie opuszczonego miejsca, pustostanu.
Pojawienie się widza w okolicy instalacji uruchamia dźwięk i zapach za pomocą czujnika ruchu (kinect). Ruch widza—uczestnika generuje losowo zestaw specjalnie skomponowanych, elektronicznych dźwięków, przypominających odgłosy typowe dla ogrodu: owady, ptaki, zwierzęta, ale i dźwięki industrialne. Losowo wybrane próbki tworzą przestrzenną, wielokanałową kompozycje zawsze o niepowtarzalnej ‚linii melodycznej’ w sumie tworzącej cyber— lub post—naturalny świat. Efektom dźwiękowym towarzyszy spreparowany zapach. Projekt odnosi się z jednej strony do historii miejsca, z drugiej to opowieść futurystyczna, odnosząca się do niejednoznacznego znaczenia słowa: natura. Ulotne, niepokojące sztuczne „teraz”, złożone z obrazu dźwięku i zapachu, buduje sensoryczną pamięć miejsca.

BODY ART

Body ART – mapping/projekcje –
koncept, grafika, reżyseria: Alek Janicki
animacja: Tomek Głodek
mapping laserowy: Maciek Bubula
muzyka: Maria Janicka / Sound Face

materiał do spektaklu Body ART
reżyseria: Artur Baron Więcek
scenografia: Alek Janicki
Teatr Stu – Kraków 2014

TŌKAIDŌ The East Sea Road

Z okazji dwudziestolecia działalności Muzeum Manggha, powołanego z inicjatywy Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz, 5 lipca została otwarta wystawa Aleksandra Janickiego pod tytułem Tōkaidō – droga wschodniego morza. Tak jak w poprzedniej wystawie A. Janickiego Hiroshige multimedialnie i tym razem kontekstem ma być sztuka sławnego drzeworytnika. Twórczość Hiroshigego Andy stała się inspiracją dla wielu malarzy: Vincenta van Gogha, Paula Cézanne’a, Heneriego de Toulouse-Lautreca, Paula Gauguina i innych. Tym razem stanowi bazę projektu interdyscyplinarnego z użyciem nowych mediów.

Seria dziewiętnastowiecznych drzeworytów Hiroshigego Pięćdziesiąt trzy przystanki na Tōkaidō to ilustracja tzw. drogi wschodniego morza, najważniejszej arterii biegnącej z miasta Edo (obecnie Tokio) do Kioto – siedziby cesarza Japonii – funkcjonującej od VIII wieku. Na drodze istniały urzędowo wyznaczone stacje, zwane shukuba, oferujące podróżnym odpoczynek, posiłek i nocleg.

Obecnie szlak Tōkaidō jest najbardziej uczęszczaną trasą w Japonii. Łączy największe miasta: Tokio, Jokohamę, Nagoję i Kioto. W ciągu trzech i pół godziny można ją pokonać shinkansenem (szybką koleją), o parę godzin dłużej autostradą, tak zwaną jedynką. Autor wystawy Aleksander Janicki zdecydował się podążyć tradycyjnym szlakiem, uwiecznionym przez Hiroshigego.

Seria Hiroshigego Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō stanowi ważny zbiór w kolekcji Feliksa Mangghi Jasieńskiego, która dzięki Andrzejowi Wajdzie i Krystynie Zachwatowicz-Wajdzie znalazła swe schronienie w ufundowanym przez nich Muzeum.

Zbiór ten był jednym z powodów odwiedzin Muzeum Manggha przez japońską Parę Cesarską w 2002 roku oraz kontekstem wystawy przygotowanej na tę okoliczność przez Aleksandra Janickiego zatytułowanej Hiroshige multimedialnie.

W związku z 20. rocznicą działalności Muzeum Manggha autor wystawy sprzed lat ponownie nawiązuje do twórczości japońskiego artysty. Podróż szlakiem Tōkaidō stała się próbą dotarcia do miejsc utrwalonych przez drzeworytnika. Większa część historycznego szlaku już nie istnieje; część widoków, które utrwalił Hiroshige, była kompozycyjnym kolażem, wytworem artystycznej wyobraźni – co prawda opartej na licznych szkicach z podróży, niemniej modyfikowanych wedle licentia poetica mistrza

Wyprawa szlakiem Tōkaidō stała się tym samym poszukiwaniem nieistniejącego, pogonią za iluzją, obrazem hiperrealności. Ma to swe odbicie w konstrukcji ekspozycji. Jej wielowątkowy charakter to swego rodzaju palimpsest stworzony z przenikania się tego, co realne, z tym co wyobrażone.

Z racji osoby tropiącego obcego prezentowane prace stanowią refleksję dotyczącą recepcji odmiennej kultury imperium znaków, jak również pamięci pełnej dygresji i pobocznych odniesień, przypominającej strukturę sieci zacierającej linearny charakter drogi.

Prezentowana wystawa to multimedialny kolaż motywów z internetowej sieci, wymieszanych z dokumentalnymi zdjęciami z wyprawy, zacierającymi w migotliwej mozaice to, co realne, z tym co wirtualne; to formy kalejdoskopu z charakterystyczną wielością zmultiplikowanych odbić – powidoków zarejestrowanych obrazów; zdjęcia i przebłyski wideo – pojawiające się znienacka i szybko zanikające; notacje emocji i powidoków zapamiętanego. To także zmultiplikowane mapy bez konkretnej reprezentacji lub martwa natura elektronicznie ożywiana za pomocą interakcji z widzem.

Ekspozycja ma też konkretny wymiar nawiązujący do historii szlaku Tōkaidō. Wizyta na wernisażu właściciela ryokanu, gospody od XV wieku nieprzerwanie istniejącej na szlaku Tōkaidō i będącej w posiadaniu jednego rodu, świadczy o kultywowaniu tradycji, jej ciągłości. Historyczne zdjęcia buddyjskiego mnicha uratowane przez autora wystawy przed zniszczeniem ze świątyni Serca Księżyca to z kolei dowód na stopniową dezintegrację materialnej spuścizny.

Integralną częścią pokazu jest dźwięk nagrywany w trakcie wyprawy, ale przez multiplikację i fragmentaryczność nawiązujący raczej do muzyki konkretnej niż do ilustracji muzycznej.

Przewodnikiem Aleksandra Janickiego na szlaku Tōkaidō był japoński malarz, kaligraf, od lat związany z Muzeum Manggha – Masakazu Miyanaga. To dzięki niemu, cytując Imperium znaków Rolanda Barthes’a, autorowi wystawy udało się zstąpić w nieprzetłumaczalne. Wspólna praca polskiego i japońskiego artysty to przykład swego rodzaju opus magnum Mangghi: w symboliczny sposób ilustrujący realizację idei założonej przed dwudziestu laty instytucji.

Fallen Piano

Multimedialna instalacja “Upadły fortepian” autorstwa Aleksandra Janickiego, na skwerze obok Teatru im. J. Słowackiego, zamykała projekt “Chopin w mieście” przygotowany przez Krakowskie Biuro Festiwalowe.

W szklanej wielkiej gablocie postawionej na plantach pod Teatrem im. Juliusza Słowackiego został zamknięty rozbity stary wiedeński fortepian. Z umieszczonych w pobliżu głośników słychać muzykę Chopina w wykonaniu Nelsona Goernera.

Instalacja nawiązuje do wiersza Norwida “Fortepian Chopina”. Aby uzyskać efekt rozbitego fortepianu, instrument został spuszczony z wysokości sześciu metrów bez zabezpieczenia.

Trace (Ślad)

Historia projektu sięga roku 2005. Wtedy w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha miała powstać instalacja towarzysząca wystawie wierszy haiku w tłumaczeniu Czesława Miłosza. Głównym motywem instalacji miał być rodzaj suchego ogrodu zen, którego charakterystyczna forma z białego żwiru miała układać się w formę linii papilarnych poety. Odbicie linii papilarnych Czesława Miłosza zdobyli w tym celu Krystyna Zachwatowicz i Andrzej Wajda – wielcy zwolennicy projektu. Niestety ze względów finansowych projekt nie doszedł wtedy do skutku.
Po latach, idea powróciła pod nieco zmienioną postacią instalacji w przestrzeni publicznej. Odbicie linii papilarnych Poety wycięto w stalowej blasze. Przeskalowane – bo wielokrotnie powiększone tworzą ażurową płaszczyznę. Pod jej poziomem rozsypany jest specyficzny rodzaj kruszywa – to masa liter przypominających żwir w ogrodach zen. Rzeźbę można oglądać do końca roku.

Ślad to pierwszy z projektów Aleksandra Janickiego zaplanowanych w Krakowie w ramach obchodów Roku Miłosza.

Haiku

Trzy kule (każda o wymiarach od 1,5 do 2,5 m) wykonane ze stali i pomalowane na biało, o strukturze przypominającej pomiętą kartkę papieru, ustawione na szarych drobnych kamykach przypominających płaszczyznę ogrodu zen, stanęły przed gmachem głównym Muzeum Narodowego w Krakowie. W centralnym punkcie kompozycji znajduje się stalowa tabliczka z wygrawerowanym utworem haiku autorstwa poety Kikaku, w tłumaczeniu Czesława Miłosza.

Instalacja Haiku autorstwa Aleksandra Janickiego to już druga – po ustawionej tuż przy Bulwarach Wiślanych, na placu przed Centrum Obsługi Ruchu Turystycznego rzeźbie Ślad – praca zrealizowana w ramach projektu Miłosz Wyzwolony – krakowskie obchody roku Czesława Miłosza, którego operatorem jest Instytut Książki. Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Tr@m Stop

W centrum Krakowa stanął nietypowy przystanek z polerowanej stali. Z głośników wewnątrz wiaty płynie muzyka Chopina. To kolejna odsłona projektu “Chopin w mieście”.
Dźwięki płynące z głośników wewnątrz wiaty odizolują słuchacza od zgiełku miasta, czasem zaś dźwięki te będą się przenikać. Przystanek został wyposażony w infomat – przy użyciu ekranu dotykowego będzie można wejść na stronę internetową www.chopinwmiescie.pl lub na stronę z informacjami turystycznymi o Krakowie.

“Na tym przystanku nie doczekamy się autobusu ani tramwaju. To będzie podróż imaginacyjna. Nikt nie może przewidzieć, dokąd w wyobraźni zaprowadzi przypadkowych słuchaczy sącząca się z głośników muzyka Chopina”

Sphere Satellite – Chopin SAT

Chopin SAT to instalacja szczególna: jej nowoczesna forma współgra z nowoczesną treścią. W środku kuli słychać bowiem muzykę Chopina, ale w nowoczesnych aranżacjach. To też fenomen, że muzyka okresu romantyzmu po dziś dzień inspiruje współczesnych twórców, którzy z muzyką klasyczną raczej się nie kojarzą. Jak przystało na instalację XXI wieku repertuar będzie się dynamicznie zmieniał, tworząc w sumie przegląd współczesnych reinterpretacji muzyki klasycznej.

Forma multimedialnej instalacji z pogranicza rzeźby i architektury, to niezwykła ażurowa kula. Po wejściu do jej środka okazuje się, że to swoista mini muszla koncertowa, w której rozbrzmiewa muzyka Chopina. Przygodny przechodzień uciekając przed zgiełkiem ulicy może nagle znaleźć się w odrealnionym świecie dźwięków.

Kula satelitarna – Chopin SAT spełnia też bardziej prozaiczną, choć istotną rolę. Wyposażono ją w panel dotykowy, który poza możliwością dowiedzenia się niemal wszystkiego o emitowanym właśnie utworze, pozwala także połączyć się ze stroną: www.chopinwmiescie.pl, a także ze stronami internetowymi opisującymi aktualne wydarzenia kulturalne i przekazującymi informacje z Krakowa.

Beach

Wernisaż w Pawilonie Wyspiańskiego

By stworzyć projekt “Plaża” zostało zużytych 15 ton piasku kwarcowego wraz z dodatkami.

W celu podniesienia walorów turystycznych miasta, w samym centrum Krakowa została oddana do użytku plaża. Ma być dostępna dla wszystkich chętnych – nieodpłatnie! Jej korzystne umiejscowienie oraz sprzyjający odprężeniu mikroklimat cieszyć się będą niewątpliwie sporą popularnością.

Origami

Orgiami to kolejny etap projektu “Chopin w mieście”, realizowanego przez Krakowskie Biuro Festiwalowe.

Rzeźba jest symbolem dialogu tradycji z nowoczesnością. Żuraw uznawany jest w Japonii za symbol długowieczności, a ten Krakowski ma 5m wysokości i wykonany jest ze stali.

Obok ustawiono abstrakcyjne formy przedstawiające wybrane etapy składania origami. Dodatkowym elementem jest dźwięk: wokół rzeźby rozmieszczono kolumny, przystosowane do pracy na zewnątrz, które emitują utwory Chopina, grane m.in. przez Marthe Argerich, Vladimira Ashkenazego, Claudio Arrau i Rafała Blechacza.

Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha od początku istnienia skupia się na dialogu kultur dalekiego wschodu i europejskiej, a twórczość Chopina jest szczególnie bliska Japończykom. Dodatkowo, odsłonięcie Orgiami zbiegło się w czasie z rocznicą wizyty w Krakowie Pary Cesarskiej Japonii oraz Ambasadora Japonii, Yuichi Kusumoto.

Identity

Wystawa interaktywna, Bunkier Sztuki

Wystawa to prace siedmiu artystów wybranych przez art-kuratora Aleksandra Janickiego do wspólnego projektu. Powstałe prace dotyczą problemu identyfikacji jednostki we wszechobecnej globalizacji, która nie omija też Polski. Ekspozycja ma spełniać rolę artystycznego opisu zjawiska. Jest jak labirynt, gra z widzem, w której najbardziej oczywiste rzeczy poddawane są w wątpliwość, wątpliwość do których już na wstępie lepiej się odnieść z rezerwą, ograniczonym zaufaniem i czujnością. To przewrotny projekt, dotykający zagadnienia tożsamości.


Wystawa staje się jednocześnie impulsem do wielu przemyśleń, pokazuje jak kultura i środowisko, w którym człowiek się wychowuje, wpływa na kształtowanie jego osobowości na każdym etapie życia.
Wiele prac ma charakter interaktywny, co pozwala widzowi „wciągnąć się” w projekt i chociaż przez chwilę żyć jego ideą.


Zobaczyć możemy m.in. wielkoformatowe fotografie niemowląt, wykonane w manierze zdjęć reklamowych. Dzieci posiadają już wtedy „atrybuty” człowieka modnego: makijaż, tatuaż, kolczyk. Tak od najmłodszych lat wpisywani jesteśmy w określone role społeczne, płciowe i kulturowe.


Mamy też film przedstawiający dzieci różnych kultur i ras, deklamujące fragment Inwokacji z Pana Tadeusza „Litwo, Ojczyzno moja” – tekst najczęściej uważany za najbardziej określający polską tożsamość narodową (pomijając sprawę jak bardzo ma się teraz Litwa do Polski), recytowany przez przedstawicieli różnych ras, skłania do refleksji.


Inną ilustracją problemu tożsamości narodowej jest seria fotografii zatytułowana Nazista, a wykonana na planie filmu “Karol. Człowiek, który został papieżem”, gdzie Janicki jako statysta wcielił się w rolę nazistowskiego oficera Boellera podczas przyjęcia wydawanego przez Hansa Franka na Wawelu.


Jest też zegar, na którego cyferblacie obracają się wskazówki kilku stref czasowych jednocześnie. W rzeczywistości to ten sam moment, zwracamy więc uwagę na umowność pojęcia czasu.


Jak dochodzi się do wniosku, wszystko jest umowne i wyrasta z określonego środowiska społecznego, geopolitycznego, ekonomicznego i kulturowego. Czy w takim razie coś takiego jak czysta tożsamość istnieje?

Polish Pavilion EXPO 2005 (Japan)

Pawilon Polski powstał jako metaforyczna przestrzeń, podporządkowana hasłu polskiej prezentacji Dostrzeż Piękno. Mieści się ono w szeroko zdefiniowanej tematyce wystawy Expo 2005 Aichi: Macierz natury — sztuka życia – ekologia. Sama prezentacja skupiona jest wokół dwóch tematów przewodnich: sylwetki Fryderyka Chopina oraz kopalni soli w Wieliczce, w specjalnie zaaranżowanej scenerii imitującej podziemne groty solnej.
Głównymi elementami architektonicznymi kreującymi przestrzeń ekspozycyjną są: eksperymentalna wiklinowa elewacja pawilonu, wykonana przy użyciu prototypowej technologii opartej o modularny układ przestrzennie wygiętych stalowych ram, oplecionych białą wikliną (Salix Sp.) – odmianą wierzby powszechnie kojarzonej z muzyką Chopina (porównaj na przykład pomnik Chopina w Łazienkach) i krajobrazem mazowieckim; ekspresyjna i lekka forma, przypominająca pędzony wiatrem biały obłok, generowana jest za pomocą technik komputerowych, a jej wykonanie powierzone zostało artystom rękodzielnikom z rejonu Rudnika nad Sanem; symboliczny przekrój przez Polskę: od morza na północy po górskie szczyty na południu, jest jednocześnie wielofunkcyjną, amfiteatralną przestrzenią do projekcji multimedialnych (prezentujących główne tematy pawilonu), koncertów muzycznych, spotkań autorskich, itp. W przestrzeni tej nad sceną zawieszona jest szklana rzeźba fortepianu (autor: Tomasz Urbanowicz), a przejściu w kierunku „gór” towarzyszy instalacja multimedialna Echo (autor: Aleksander Janicki), łącząca obrazy i etiudy filmowe (5 projekcji w płaszczyźnie podłogi) z lokalnie ukierunkowanym dźwiękiem.


„Podziemna” solna komnata, wyłożona autentycznymi blokami solnymi z Wieliczki jest dramatyczną i kontrastującą ze współczesną w charakterze częścią „nadziemną”, przestrzenią ilustrującą ponad sześćsetletnią historię kopalni, oddziałującą na wszystkie zmysły widza. Projekt pawilonu, przemawiający architektonicznym językiem high-tech i low-tech jest próbą stworzenia wizerunku Polski jako nowoczesnego kraju, dynamicznie rozwijającego się technologicznie, a jednocześnie dbającego zarówno o historyczną pamięć i tradycję, rękodzieło i ekologię, jak też o współczesną kulturę i sztukę (w tym architekturę).

Autorzy:

arch. Krzysztof Ingarden, artysta plastyk Aleksander Janicki

Nagrody:

– I nagroda w konkursie im. Macieja Nowickiego za innowacyjne rozwiązania w architekturze polskiej – edycja I – „Architektura Koloru”, 2007
– I nagroda w kategorii „Przestrzenie Ekspozycyjne” w międzynarodowym konkursie architektonicznym ContractWorld Award 2007 (Hanower, Niemcy)
– Nagroda Ministra Budownictwa I stopnia „Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie architektury i budownictwa” dla zrealizowanego projektu, 2006
– Nagroda Roku SARP 2005 za najlepszy zrealizowany obiekt
– Honorowe wyróżnienie w konkursie Orły REFE 2005
– Nagroda SARP Kraków – Projekt Roku 2004
– Nagroda specjalna Prezydenta Miasta Krakowa w konkursie SARP Kraków „Projekt roku 2004 – Realizacja Roku 2004” w kategorii Projekt Roku 2004